Πολύ με προβλημάτισε από προχτές το άρθρο της Αμάντας Μιχαλοπούλου, συγγραφέα και δημοσιογράφο της Καθημερινής, αναφορικά με τα ιστολόγια. Το άρθρο στο σύνολό του είναι ένα ακόμη απαξιωτικό από τη χορεία εκείνων των δημοσιογράφων που αντιμετωπίζουν το blog ως μια απειλή. Αλήθεια, απειλή ως προς τι; Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα:
Ομως σήμερα, οχτώ μόλις χρόνια μετά την εφεύρεση του διαδικτυακού ημερολογίου, διαθέτουν όλα τα γνωρίσματα των πιο βαρετών σελίδων του ημερήσιου Τύπου. Επιπλέον ζουν από διαφημίσεις, όπως όλα τα έντυπα. Και φυσικά, από τις προσωπικές φιλοδοξίες των συντακτών τους.
Θα πει κανείς πως αναφέρεται στα ξένα blogs, αλλά θα ήμασταν περισσότερο σίγουροι αν δεν αναφερόταν αρχικά -και μάλλον υποτιμητικά, αφού η Μιχαλοπούλου είναι και συγγραφέας- στην Κουρούνα ως κάτι “μοντέρνο και «δροσερό», σαρκαστικό και σπιρτόζικο”. Για να βιαστεί να απαξιώσει το μέσο στη συνέχεια: “Σήμερα, περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια μπλογκ παρατείνουν την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης –αλλά και παρασιτικής– δημοκρατίας“. Όμως, το υπόλοιπο άρθρο παρασιτεί κι αυτό με τη σειρά του με έννοιες και καταστάσεις που δεν αντιπροσωπεύουν σε καμία περίπτωση την πραγματική διάσταση του blogging. Έτσι, η συγγραφέας-δημοσιογράφος προτιμά να φέρει ως αντιπροσωπευτικά παραδείγματα κάποια περιορισμένης εμβέλειας blogs μικρών επαρχιακών αμερικανικών εφημερίδων, αλλά όχι τα ιστολόγια της New York Times και άλλων μεγάλων εφημερίδων ή την Arianna Huffington. Επιλεκτικά τα βέλη της; Πιθανό. Τον ακριβή λόγο δεν καταλαβαίνουμε ακόμα.
Υπάρχει μια γενικευμένη νευρικότητα τον τελευταίο καιρό από ορισμένους δημοσιογράφους που κατέχουν περίοπτες θέσεις σε στήλες εφημερίδων. Παρόλ’ αυτά, ο τελευταίος γύρος νευρικότητας ενέχει την όψη μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, γράφει ο ένας δημοσιογράφος ένα σημείωμα στην εφημερίδα του κι ακολουθούν άλλοι. Αυτή η αλυσιδωτή ομαδικότητα δεν μας ήρθε και τόσο ξαφνικά, αντιθέτως οι αντιδράσεις είναι λίγο πολύ αναμενόμενες, αλλά όλοι τους έχουν ρηχές δικαιολογίες και αποφεύγουν να εντοπίσουν τη ρίζα του προβλήματος: στον ίδιο τον Τύπο.
Έχει λεχθεί αρκετές φορές, ο Τύπος πλέον έχει απομακρυνθεί από τον αναγνώστη και με την έκρηξη του διαδικτύου έχει κλειστεί αμυντικά στο καβούκι του, αυτό συμβαίνει ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Τα αίτια και τα συμπτώματα είναι πολλά και ποικίλα, αλλά θα εστιάσω στα πιο χαρακτηριστικά από αυτά.
Πρώτο, οι οικονομικές, πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις των περισσότερων εφημερίδων έχουν λάβει πολύ μεγάλες, όσο και φανερές, διαστάσεις τα τελευταία χρόνια με κρίσιμο αντίκτυπο στην αξιοπιστία τους. Μία γρήγορη ανάγνωση των πολιτικών πρωτοσέλιδων αρκεί για να αποστρέψει το βλέμμα του κάθε συνειδητοποιημένος αναγνώστης που έχει απηυδήσει από την επιδιωκώμενη χειραγώγηση. Είναι πλέον ελάχιστα τα δημοσιεύματα που διαχωρίζουν τη δίκαιη ματιά κι αποτίμηση της είδησης από την ιδεολογική στρυφνότητα του πολιτικοποιημένου δημοσιογράφου.
Δεύτερο, η κατάχρηση της λεγόμενης δημοσιογραφικής δεοντολογίας, για να μην πω κακομεταχείριση, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, έχει μετατρέψει την κυρίως ειπείν δημοσιογραφία σε εφαλτήριο χειραγώγησης, μεγαλομανίας και πολιτικού τραμπουκισμού χωρίς σχεδόν καμία δυνατότητα αντίδρασης από τον τηλεθεατή-πολίτη.
Τρίτο, όπως προαναφέραμε, η διακοπή της συνδιαλλαγής (αν ποτέ αυτή ίσχυε) μεταξύ δημοσιογράφου κι αναγνώστη μετέτρεψε τον Τύπο σε μια απατηλή αυθεντία [γκουροποίηση] που εκπέμπει δογματικές όσο κι ανελαστικές ερμηνείες και θεωρήσεις συγκεκριμένων γεγονότων και πολιτικοκοινωνικών εκφάνσεων. Ο (κακός) δημοσιογράφος πλέον μεταφέρει τα γεγονότα όπως θέλει να τα βλέπει ο ίδιος κι όχι σύμφωνα με τον αντίκτυπό τους στον πολίτη.
Τέταρτο, οι ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις φέρουν τις αντιδράσεις που μόνο ένα απόλυτα ελεύθερο βήμα μπορεί να τις εκφράσει. Κι εδώ έρχονται τα ιστολόγια να καλύψουν το τεράστιο χάσμα που χωρίζει τους πομπούς της κατευθυνόμενης πληροφορίας και τους σκεπτόμενους -αλλά όχι παθητικούς- δέκτες αυτής.
Πάρτε παράδειγμα το άρθρο 16. Καθεμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές είχε να φέρει ισχυρά επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, ορισμένες φορές δε, συντριπτικά. Αυτό όμως δεν δείχνει πως η προσωπική στάση του κάθε πολίτη ενείχε απαραιτήτως κριτική θεώρηση, αλλά ό,τι η γενικότερη πολιτική ήταν λάθος. Η παλινωδία στη συνέχεια για την ψήφιση το απέδειξε ξεκάθαρα, πολλές υγιείς αντιδράσεις απέδειξαν ότι το αδιέξοδο δεν ήταν υπαγορευμένο από προσωπικά πολιτικά κριτήρια αλλά από τη λανθασμένη πολιτική του άρθρου 16 που ακολουθήθηκε. Υπήρξαν μεν οι σοβαρότατες απόψεις σε εφημερίδες, αλλά επιτρέψτε μου να κρίνω πως το πλήθος των δημοσιευμάτων στα ελληνικά ιστολόγια είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, διότι οι Έλληνες ιστολόγοι δεν είχαν απολύτως σχεδόν καμία άμεση κομματική και πολιτική εξάρτηση για να εκφράσουν τις γνώμες τους. Αν κάποιοι δεν είδαν αυτά τα πολυπληθή post, πόσο μάλλον δε η Αμάντα Μιχαλοπούλου που διείδε πλήξη και παρασιτισμό, τότε αυτοαποδεικνύουν τον αυτισμό τους – δεν ακούν τον πολίτη!
Σύμφωνοι, υπάρχουν αυτά τα ιστολόγια τύπου “ξύπνησα, πλύθηκα, ήπια καφέ και έβγαλα το σκύλο μια γρήγορη βόλτα πριν πάω στη δουλειά για να κάνω σεξ με την ξανθιά γραμματέα”, σιγά την κατάθεση ψυχής δηλαδή, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να απαξιωθούν γενικότερα τα ιστολόγια. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί δημοσιογράφοι, καλοί και κακοί μάγειρες, καλοί και κακοί αυτοκινητιστές, έτσι υπάρχουν καλά και κακά ιστολόγια. Προς τι το άγχος από μια μερίδα αγχωμένων δημοσιογράφων να κατακρίνουν το μέσο; Πρόσφατα, ένας από αυτούς κατέκρινε βάναυσα και ισοπεδωτικά τα ιστολόγια ως βαρετά, αλλά ο ίδιος διατηρεί ένα από τα πιο σαχλά ιστολόγια που έχω δει ποτέ μου. Δεν είναι προσωπική μου άποψη αυτή, τον κρίνω με τα δικά του κριτήρια που θέτει αυτός.
Αναφέρθηκα στο άγχος των δημοσιογράφων και αναρωτιέμαι αν αυτή η επιθετικότητα κατά των ιστολόγιων αποκρύβει μια σαφή ανασφάλεια που διστάζουν να την εκφράσουν δημόσια. Όλη αυτή η, σχεδόν συντονισμένη, επίθεση πρέπει να γίνεται από θέση άμυνας, όχι διότι έτσι τους ήρθε. Και δυστυχώς κάνουν πως δεν βλέπουν τα προβλήματά τους και τα μετατοπίζουν στη μεγάλη “απειλή” που λέγεται weblog. Ηρεμήστε, οι ιστολόγοι δεν είναι εχθροί σας, εσείς γίνεστε εχθροί μας – χωρίς ιδιαίτερο λόγο από εμάς. Γιατί η αλήθεια είναι ότι το weblog είναι αυτή τη στιγμή το ισχυρότερο μέσο όπου ο πολίτης εκφράζει ανοιχτά κι αλογόκριτα (κατά το ιδανικό πρότυπο δημοκρατικού κράτους) την άποψή του. Δεν υπάρχει περιορισμός πληροφορίας στο διαδίκτυο και είναι πολύ σημαντικό στοιχείο η μορφοποίηση των εργαλείων που παρέχονται στο χρήστη. Μία εφημερίδα αφιερώνει συνήθως μισή σελίδα σε επιστολές αναγνωστών, το διαδίκτυο είναι ανοιχτό σε όλους. Η διαφορά είναι κάτι περισσότερο από προφανής, ανάγεται σε ένα νέο τύπο πολίτη του διαδικτύου: τον ιστολόγο. Ούτε μισός δημοσιογράφος, ούτε ολόκληρος, ούτε τίποτα. Μόνο ιστολόγος.
Προσωπικά, δεν με καλύπτουν οι ορισμοί ό,τι το weblog θα πρέπει να είναι δημοσιογραφία, είναι πλέον απαρχαιωμένοι αυτοί. Αυτή τη στιγμή, ιστολόγος είναι η άποψη του πολίτη, όχι η εξαρτημένη άποψη. Ιστολόγος είναι ο αυτόπτης μάρτυρας, όχι ο φορέας της είδησης. Ιστολόγος είναι ο προβληματισμένος πολίτης, όχι ο παθητικός τηλεθεατής. Ιστολόγος είναι και ο δημιουργός, ο κριτικός, ο φορέας καλλιτεχνικών εκφράσεων κι όχι ο απαθής καταναλωτής. Ιστολόγος είναι κι αυτός που εκφράζει τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του, αλλά και του διαδικτύου, σίγουρα όμως είναι τόσο αναγνωρίσιμος όσο και το κόπρανο στη μέση του πεζοδρομίου. Το διαδίκτυο δεν είναι η κακή είδηση όπως σχεδόν μονοπωλείται στα ΜΜΕ.
Γι αυτούς τους λόγους, ας ανοίξουν τα μάτια τους οι δημοσιογράφοι και να είναι πιο διαλλακτικοί απέναντι στο weblog. Η αποτυχία ορισμένων εξ αυτών να το προσεταιρισθούν ως μία ακόμα αφορμή για life style είδηση που να γεμίζει έντυπες σελίδες, είναι ενδεικτική των προθέσεων του ιστολόγου: είναι -και θέλει να είναι- πάνω απ’ όλα αυτόνομος.
Σημ. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη, άλλα τόσα σχεδόν για να μην πω παραπάνω, αλλά τα αφήνω για κάποιο επόμενο ποστ. Σειρά έχουν τα σχόλια σας.
____________________________
UPDATE: Ο αγαπητός μου manifestogr έκανε προ ολίγου ποστ όπου μας αποκαλύπτει ένα πιπεράτο παρασκήνιο. Καθώς αυτός είναι φανατικός αναγνώστης του Vanity Fair, διαψεύδει την Μιχαλοπούλου ως προς την αναφορά περί πρωτοσέλιδων μπλόγκερς. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί φωτογραφήθηκαν για τις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού πριν κάνα ένα – ενάμιση χρόνο. Η προσπάθεια της για τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων είναι πλέον πασιφανής.
____________________________
Συνεχή UPDATEs: Σχετικά ποστ για την Αμάντα Μιχαλοπούλου
Πρόβατος νο1 και νο2
Λαπούτα 
νομίζω ο όρος «παρασιτική δημοκρατία» τα λέει όλα..
Kαι πάνω που έλεγα ότι τελικά τη γλιτώσαμε με μερικές γρατζουνιές… Τσουπ κι η Αμάντα, μετά το Νίκο, να λέει μερικά αυτονόητα και μ’ αυτά να κηρύσσει και επισήμως την σύρραξη μεταξύ bloggers και δημοσιογράφων. Οι δυο τους, σαν καλοί σχολιαστές της επικαιρότητας (το «καλοί» είναι δικό μου και το χρησιμοποιώ όχι για να περιγράψω τη συνεργασία που είχα και με τους δύο, αλλά ως αναγνώστης τους και μόνο) έσπευσαν να γράψουν για ένα σημείο των καιρών μας: το blogging. Αυτή είναι η δουλειά τους. Πολλοί, μα πάρα πολλοί, bloggers θίχτηκαν. Επειδή έκριναν ότι τα δύο κείμενα (στην «Καθημερινή» και στο «Big Fish» του «Πρώτου Θέματος») ήταν κακά, ή επειδή οι δύο εφημερίδες που τα φιλοξένησαν έχουν μεγάλες αναγνωσιμότητες; Αντέδρασαν επειδή οι δύο συνάδελφοι «δεν ξέρουν τι γράφουν» ή επειδή αυτοί που τα διάβασαν μπορεί να επηρρεαστούν αρνητικά απέναντι στο «μαγαζάκι» τους;
Ήδη ο Ζαχαριάδης άνοιξε το δικό του blog (σαχλό κατά τον JustAnotherGoneOff) και στο blogroll του παραθέτει και όσους του αρέσουν -άρα δεν τους βρίσκει όλους πληκτικούς και σίγουρα δεν θεωρεί το ίδιο το blogging βαρετό, αφού το κάνει κι ο ίδιος. Από ‘κει και πέρα, για το τι είναι σωστό να γράφεται σε μια εφημερίδα και τι σε ένα blog, καλό θα ήταν να το κρίνουν οι αναγνώστες και των δύο. Πολύ θα ήθελα να δω ένα σχόλιο για όλα αυτά από κάποιον που διαβάζει και εφημερίδες και blogs. Είμαι σίγουρος ότι η δική του «έκθεση ιδεών» επί του θέματος θα καταλήγει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον και των δύο «μέσων».
Και κάτι τελευταίο: Blogger μπορεί να γίνει ο καθένας. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το να γράφεις επιφυλλίδα στην πιο σοβαρή ελληνική εφημερίδα ή το να διευθύνεις το περιοδικό της πρώτης σε αναγνωσιμότητα και πωλήσεις έκδοσης αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, προϋποθέτει κάποια πράγματα που -μέχρι να πέσει η κυκλοφορία των δύο εφημερίδων στα 10-20.000 φύλλα- δεν μπορεί να τα έχει ο καθένας. Όπως δεν είναι όλα τα blogs βαρετά, έτσι δεν είναι και όλα τα έντυπα κουφά προς αυτό που λέει ο πολίτης.
Δηλαδή η Αμάντα Μιχαλοπούλου δεν έχει, ούτε είχε φιλοδοξίες; Για αυτό έγινε συγγραφέας; Επειδή δεν είχε φιλοδοξίες; Μα δεν ντρέπονται καθόλου λέω εγώ… Ήθελαν να έχουν το μονοπώλιο του λόγου και της τέχνης και τώρα που τον χάνουν έχουν βγάλει το χειρότερο τους εαυτό. Τα έχω πει και εγώ πάντως σχετικά με τους δημοσιογράφους… Ας έκαναν την δουλειά τους οι δημοσιογράφοι και δεν θα είχαν τίποτα να φοβηθούν… Εμείς δεν είμαστε ρεπόρτερ.
Και στη σπηλιά αυτή μπορείς να κρυφτείς, να χαθείς και να νιώσεις ακαταμάχητα έξυπνος, αλληλέγγυος με τους ομοίους σου, μακριά από καθέναν και καθετί που δεν αντέχεις.
Αν δηλαδή εδώ μέσα νοιώθουμε ακαταμάχητα έξυπνοι τότε πως νοιώθουν στις εφημερίδες όπου δεν υπάρχει καν η ανταπόκριση σε ότι γράφεις;
Μα απο την στιγμή που νοιώθουν απειλούμενοι φυσικό δεν είναι να αντιδράσουν? Βέβαια οι περισσότεροι από αυτούς, ως εντελώς άσχετοι με το Internet, δεν θα ήταν παράξενο να ταύτιζαν το blogging με το internet…. και κατ’ επέκταση να έχουν στο νου τους πως κάθε blogger είναι ένας wannabe δημοσιογράφος, που καραδοκεί να τους αρπάξει το πόστο.
Δεν πάει και πολύς καιρός που έχουν πάψει οι ηλίθιες κουλτουρο-αναζητήσεις και προβληματισμοί περί της κακιάς τεχνολογίας που αποξενώνει και ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται πια και ο υπολογιστής δεν μας αγαπάει και πόση μοναξιά κρύβεται στο διαδύκτιο και όλες αυτές οι μπούρδες.
Πάντως ακόμη και τα βαρετά μπογκς είναι πολύ καλύτερα από τις περισσότερες εφημερίδες. Τουλάχιστον δεν κάνουν κακό, ούτε προσπαθούν να σε προσυλητίσουν.
Η αρκούντως αναλυτική επιχειρηματολογία του κειμένου είναι τέτοια, ώστε κανονικά, από αυτήν την άποψη, δεν θα χρειαζόταν σχόλια. Άλλωστε, τις δικές μου απόψεις είχα την ευκαιρία να τις παραθέσω, στο πλαίσιο του διαλόγου, που ακολούθησε μετά το ποστ μου – και σ’ ευχαριστώ για τον σύνδεσμο, με την ευκαιρία αυτή.
Το σχόλιο του Μπάρμπα-Μαθιού, όμως, μου φαίνεται ότι ξανανοίγει το θέμα και μου δίνει την εντύπωση ότι οι εν ευρεία εννοία δημοσιογραφικοί κύκλοι δεν διαβάζουν σωστά όσα γράφονται.
κατ’ αρχάς, δεν θεωρώ ότι υφίσταται εν εξελίξει οποιαδήποτε σύρραξη με δημοσιογράφους. Ορισμένοι δημοσιογράφοι και άλλοι επαγγελματίες του δημόσιου λόγου διατυπώνουν κόσμια ή άκοσμα την κριτική τους για τα μπλογκς και ορισμένοι μπλογκερς τους απαντούν – συνήθως κοσμιότερα και με πιο μελετημένη επιχειρηματολογία. Δεν βλέπω γύρω μου εξαιρετικά ερεθισμένους ή ετοιμοπόλεμους μπλόγκερς – και ίσως αυτό να μη είναι και τόσο καλό για τους δημοσιογράφους, στον βαθμό, που δείχνει ότι η «επίθεσή» τους κατά των μπλογκς και ο λόγος τους, κατ’ επέκταση, δεν κάνει το γκελ, που θάπρεπε, που θα μπορούσε, που θα γινόταν κάποτε άλλοτε.
Ανήκω σε μια γενιά, που πρόλαβε να βιώσει την αξία και την σημασία του δημοσιογραφικού λόγου – στις εφημερίδες, κυρίως, τότε. Υπήρχαν τότε – μέχρι την επέλαση της ιδιωτικής τηλεοράσεως, θάλεγα – δημοσιογράφοι, οι οποίοι ασκούσαν έντονη δημόσια παρέμβαση με τον λόγο τους και τις στήλες τους. Δημοσιογράφοι, που είχαν χρόνια ασκήσεως στα δημόσια πράγματα, στην παρατήρηση και στην ανάλυση και στην γραφή. Δημοσιογράφοι με παιδεία ευρεία και υπόβαθρο τέτοιο, ώστε, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούσες με τις θέσεις τους, τις σεβόσουν και τις μελετούσες, έτσι κι αλλιώς.
Δέχομαι κάθε είδους κριτική για τα μπλογκς – αυτονόητο αυτό. Την δέχομαι,όμως, στο πλαίσιο μιας άμιλλας μεταξύ των μέσων και οπωσδήποτε όχι με γενικόλογους αφορισμούς, άκοσμους χαρακτηρισμούς και χωρίς επιχειρήματα εποικοδομητικά, αλλά με ατάκες της μιας γραμμής. Πάγια άποψή μου είναι ότι η ατάκα είναι εύκολη, είναι πιασάρικη, την απομνημονεύεις εύκολα και την μεταφέρεις, βγάζει γέλιο, αλλά μέχρις εκεί! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ούτε και συγκροτημένη άποψη. Δείχνει πως είσαι πνευματώδης, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πως είσαι και ευφυής και συγκροτημένος. Η ατάκα χαρακτηρίζει την τηλεοπτική δημοσιογραφία και την δημοσιογραφία lifestyle. Κι εκεί, νομίζω, έγκειται το πρόβλημα με την «κριτική» του κ. Ζαχαριάδη!
Δεν τα βάζουμε προσωπικά μαζί του, ώστε να αποτελεί αντεπιχείρημα το ότι διευθύνει επιτχώς ένα περιοδικό. Ανεξάρτητα από το ότι η επιτυχία είναι δύσκολα μετρήσιμη, στην περίπτωση ενός περιοδικού ένθετου σε εφημερίδα και όχι αυτόνομου, είναι επίσης άσχετο με τα μπλογκς το είδος, το ύφος και το περιεχόμενο του περιοδικού Τύπου, όπου έχει θητεύσει ο κ. Ζαχαριάδης, ώστε δύσκολα να μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη η άποψή του ως προερχόμενη από κάποιον με γνώση του δημόσιου λόγου και της αξίας του.
Θα αποτολμήσω επίσης την άποψη ότι το κοινό έχει πια απομακρυνθεί από τις εφημερίδες τόσο, ώστε να μη θεωρείται κίνδυνος για το μπλόγκιν η αρνητική άποψη κάποιων δημοσιογράφων γι’ αυτό και τους μπλόγκερς. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανενός είδους ξεσηκωμός από μέρους μας. 2-3 μπλογκς ασχολήθηκαν με το θέμα και 30-40 σχολίασαν – σε σύνολο 8.500 μπλογκς.
Άλλο το κοινό των μπλογκς κι άλλο το κοινό των εφημερίδων, νομίζω, τελικά! Άλλο και το περιεχόμενό τους, συχνά! Έχουν αλλάξει τελείως τα πράγματα και δεν συναντάς εύκολα κάποιους που διαβάζουν προσεκτικά και τα δύο, ώστε να τίθεται θέμα ανταγωνισμού σε επίπεδο συνειδητών αναγνωστών.
Καλημέρα κι ελπίζω να συνεχισθεί ο διάλογος αυτός…
Το άρθρο μου έκανε και μένα εντύπωση επειδή η Μ. δεν κατάφερε να κρύψει την πικρία της προς κάποια νεώτερη ταλαντούχο συγγραφέα, η οποία συγγραφέας είναι και εξαιρετικά low profile. Βέβαια, σε αυτό τον τόπο αν κάτι είναι ριζωμένο, είναι η βαθειά μαρξιστική κουλτούρα που είναι ανίκανη να συλλάβει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και κυρίως στην επιλογή. Ο καθένας γράφει Ο,ΤΙ θέλει και το διαβάζει ΟΠΟΙΟΣ θέλει. Αυτό ονομάζει παρασιτική δημοκρατία, ενοχλεί η ελευθερία της επιλογής και η απόλυτη έλλειψη ελέγχου.
Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, τα ίδια δεν γίνονται και στα ίδια τα μπλογκ; Πόσοι στήνουν δεύτερα ιστολόγια μόνο και μόνο για να κρίνουν με τον ίδιο τρόπο άλλα ιστολόγια ενώ το μόνο που μπορούν να κάνουν, αν δεν τους αρέσουν είναι να μην τα διαβάζουν;!
Το μαρξιστικό κατεστημένο δεν θα σπάσει ποτέ γιατί η πλειοψηφία, το κουβαλάει μέσα στο κεφάλι της. Δυστυχώς.
Λοιπόν ο πάντα κυνικός ημιεπαγγελματίας αλιεύς Ισλανδικού Βακαλάου pølsemannen έχει να δηλώσει τα παρακάτω:
Α. Αγαπητή Αμάντα από πότε οι εφημερίδες έχουν το μονοπώλιο της ενημέρωσης και της έκφρασης γνώμης και οι εκδοτικοί οίκοι το μονοπώλιο της λογοτεχνίας;
Σας χαλάει η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να διαδώσει τα γραπτά του (ότι και αν είναι αυτά τέλως πάντων) και να γίνει γνωστός χωρίς μεσάζοντες; Ο κ. Νίκος Δήμου π.χ. που μπλογκάρει ασυστόλως θεωρείται από εσάς λογοτέχνης ή όχι;
Βου. Υπαινίσσεστε ότι εσείς και κατ΄επέκταση όλο το δημσιογραφικόν συνάφιον είναι απαλλαγμένο από νευρώσεις, εμπάθειες, φοβίες κλπ; Από πού ήρθατε καλέ;
Από τον Σείριον® με Πουτινικές Κοσμοσφαίρες®; Δεν ανήκετε εις το ανθρώπινον® γένος;
Γου. Τα μπλόγκ δεν θα μπορούσαν παρά να είναι καθρέφτης των δημιουργών τους. Εάν αυτοί είναι «βαρετοί» τότε και τα ιστολόγιά τους είναι προφανώς τέτοια. Βέβαια το «βαρετός» είναι ένας ορισμός-αφορισμός βαθύτατα υποκειμενικός και κατά βάση δεν έχει αντικειμενική ισχύ.
Ντου. Το «επαναστατικό» και «δημοκρατικό» της υποθέσεως δεν βρίσκεται στο περιεχόμενο των ιστολογίων, αλλά στο γεγονός ότι κάθε ένας μπορεί πολύ εύκολα να δημοσιοποιήσει την γνώμη του επί παντός επιστητού.
Ε. Ναι αρκετά ιστολόγια έχουν έσοδα από διαφημίσεις (Κυρίως του εξωτερικού π.χ. ο πάντα τεράστιος –στο βάρος- φιλελεύθερος ανήρ Hemrik Alexandersson με ένα μπλογκ καρνάβαλο στις διαφημίσεις). Προσωπικά δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα σε αυτό. Σίγουρα όμως είναι για εσάς αφού ενδέχεται να περιορισθεί το κομμάτι της διαφημιστικής πίτας που κατευθύνεται στις εφημερίδες.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι η όλη φασαρία γίνεται για τα μπικικίνια και δεδομένης της κατηφόρας της κυκλοφορίας των ντιβιντηρίδων® (Κομπλέ πακέτο με μία τσόντα soft core, μια περιπέτεια και ένα παιδικό) η φασαρία εξελίσσεται σε ψιλοπανικό.
Παρ’ όλα αυτά εγώ ως μεγλόψυχος και καλοσυνάτος άνθρωψ (Οι υπέρβαροι είναι πάντα καλοσυνάτοι δεν το ξέρατε;) σας αφιερώνω την τραγουδάρα των Boston “Amanda”
Δυστυχώς, το καθεαυτό χουντικό κράτος που λέγεται Ελλάδα (εδω γεννήθηκε η δημοκρατία κι εδώ θα τη θάψουμε) ακόμα και στις τέχνες και τα γράμματα λειτουργεί με τη λογική της κυβερνώσας παρεούλας.
Εγώ προσωπικά θεωρούσα περίπου αναμενόμενο ότι θα μας επιτεθούν οι δημοσιογράφοι και τα παραδοσιακά μέσα. Αμφισβητούμε το μονοπώλιο τους και την εξουσία τους, λογικό δεν είναι; Ειδικά αν κάποιοι δημοσιοκάφροι έχουν και κάποια κόμπλεξ επειδή δεν αναγνωρίστηκαν σαν διάνοιες… 😉
Αφού είχε απήχηση το άρθρο της καλά έκανε. Και οι δημοσιογράφοι πληρώνουν νοίκι. Όσο για τα μπλογκ, δεν υπάρχουν ταμπέλες σε γραπτό λόγο. Υπάρχουν αριστουργήματα, άρθρα, μαλακίες, πεζά, ποιήματα, έρευνες και πολλά άλλα
chaca-khan
Από τη στιγμή που το ξεκαθαρίζει η Αμάντα Μιχαλοπούλου ότι είμαστε παράσιτα, εμπρός του διαδικτύου οι κολασμένοι κλπ
μπάρμπα-Μαθιός
Αναρωτιέμαι τι καταλαβάτε και τι δεν καταλάβατε από το ποστ μου, διαβάζω ΚΑΙ εφημερίδες (αλλιώς δεν θα έβλεπα το άρθρο της Μιχαλοπούλου) ΚΑΙ ιστολόγια, εξ ου και η δική μου «έκθεση ιδεών». Μας λέτε ότι έχετε συνεργαστεί μαζί τους, αλλά τους βλέπετε ως αναγνώστης, λίγο δύσκολο να το πιστέψει κανείς αυτό όταν η συναδελφική αλληλεγγύη μεταξύ δημοσιογράφων βαράει πολύ τιλτ τα τελευταία χρόνια. Και έγραψα ότι με τα κριτήρια του Ζαχαριάδη θεωρώ το ιστολόγιο του «σαχλό», μην αλλοιώνετε τα γραφόμενά μου. Για την τελευταία σας σημείωση, συμφωνώ απόλυτα, εξάλλου τα είπα κι εγώ με σαφήνεια: υπάρχουν και καλοί και κακοί επαγγελματίες.
Δημήτρη
Ακριβώς έτσι είναι. Η υπέρμετρη φιλοδοξία θολώνει το νου και την κρίση.
Αλητόβιε
Τώρα πρόσεξα ένα πολύ εύστοχο σχόλιο σου από το δικό σου ιστολόγιο το οποίο και παραθέτω εδώ:
Σπυρέτο72
Μετατοπίζω το αντικείμενο της τελευταίας σου φράσης: οι εφημερίδες δεν κάνουν κακό, ούτε προσπαθούν να σε προσυλητίσουν. 😉
Στα γρήγορα, γιατί πρέπει να φύγω:
Ο χαρακτηρισμός «παρασιτική δημοκρατία», όπως και τα παραδείγματα, έρχονται κατευθείαν από ανάλογα (και πιο σοβαρά) άρθρα του αμερικανικού τύπου. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα — γίνεται πρόβλημα από το γεγονός ότι η ελληνική μπλογκόσφαιρα είναι (ακόμη) αρκετά διαφορετική.
Εμένα μου αρέσει ο χαρακτηρισμός «βαρετά». Και εδώ υπάρχει μια ειρωνεία:
Ανάμεσα σε 10.000 ελληνικά μπλογκ, σίγουρα θα υπάρχουν αρκετά που θα σε ενδιαφέρουν — και κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω τους.
Ανάμεσα σε 20 εφημερίδες, που η μια είναι πιο βαρετή από την άλλη (με εξαίρεση ελάχιστους δημοσιογράφους), τι σκατά να διαλέξεις;
Asteroid
Στο αρχικό κείμενο του ποστ χρησιμοποιούσα τη λέξη «εθελοτυφλία» αλλά την απάλειψα μετά ως μία περιττή βαριά έκφραση. Η σύρραξη είναι «στημένη» από μία πλευρά μόνο αλλά εμείς, όπως αποδείξαμε πολλές φορές στο παρελθόν, δεν τσιμπάμε με αυτά. Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με τον Ζαχαριάδη, αλλά όταν είδα το κείμενο της Μιχαλοπούλου σε μια εφημερίδα, που (για μένα) η άποψή της μετράει απείρως περισσότερο σε βαρύτητα από ένα life style έντυπο, αντιδρώ. Και με αγανάκτησαν τα πολλά μέτρα και σταθμά του άρθρου, εκκινώντας από την «κομψή» απαξίωση της Κουρούνας. Πάντως, σας μεταφέρω μια πληροφορία που μου έδωσαν: η Αμάντα Μιχαλοπούλου είναι μόνιμη κάτοικος Γερμανίας κι αυτό μάλλον εξηγεί πολλά για την αναφορά της στην Κουρούνα…
Αθήναιε
Η φράση «παρασιτική δημοκρατία» είναι η πιο ατυχής σε όλο το κείμενο όπως επισήμανε και ο chaca-khan. Μου αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος πίσω από τη δημοσιογράφο-συγγραφέα έχει περί πολλού το δικαίωμα της ελεύθερης άποψης, αυτή η καταραμένη «μαρξιστική» θεώρηση (δεν είμαι βέβαιος ότι ο Μαρξ τα είπε κι έτσι) δεν διαφέρει και σε τίποτα από τη φασιστική μέγγενη της λογοκρισίας και της χειραγώγησης.
pølsemannen
Εξαιρετικά εύστοχες οι επισημάνσεις σου, προσθέτουν το απαραίτητο άλας στο ποστ μου. Σε ευχαριστώ.
+εμπρός προς τα πίσω με την Αμάντα Ληρ+
penguin_witch
Χουντικό το κράτος μας; Είχα την εντύπωση ότι είναι μια τραβεστί δημοκρατία…
lisadel
Όπως υπάρχουν και στις εφημερίδες αριστουργήματα, άρθρα, μαλακίες, πεζά, ποιήματα, έρευνες και πολλά άλλα. Και τους φταίνε τα blogs…
CyrusGeo
Τα σκατά δεν τα διαλέγεις, και τα παράγεις και τα τρως αναγκαστικά από την μπόχα τους. Δυστυχώς.
Είναι ακριβώς έτσι. Ούτε εγώ θα συνέχιζα να ασχολούμαι και επιμένω – το γράφω και σήμερα σε post – δεν υπάρχει ούτε πολέμος ούτε σύρραξη… Ούτε λόγος για πόλεμο και σύρραξη… Στημένο παιχνίδι αρχίζει να μυρίζει, για να γίνεται θόρυβος και χαβαλές…
Καλο Πασχα…
Αναγεννηση σε ο,τι επιθυμεις…
Asteroid
Στημένο μπορεί να είναι, αλλά ίσως όχι και από μια δημοσιογράφο-συγγραφέα, αυτή το έχει πάρει ζεστά όσο και σοβαρά το ζήτημα.
Βασιλική
Επίσης και σε σένα! 🙂
Καλώς η κακώς δε διαβάζω Καθημερινή, αλλά Ελευθεροτυπία, οπότε την κυρία Μιχαλοπούλου την ξέρω μόνο ως καλή λογοτέχνη (για το γούστο μου πάντα) και όχι ως αρθρογράφο. Προσπάθησα να διαβάσω το κείμενό της με προσοχή.
Το κείμενο ξεκινά μάλλον άσχημα, με φανερή πικρία για την Κουρούνα, λίγο παραπληροφορώντας και χωρίς ένα λινκ προς το μπλογκ της. Το μπλογκ χαρακτηρίζεται «μοντέρνο και δροσερό, σαρκαστικό και σπιρτόζικο». Ε, η Κουρούνα γράφει πέρα από αυτό, για το δικό μου γούστο πάντα.
Το κείμενο στη συνέχεια πάσχει σοβαρά από ένα άλμα στις πληροφορίες και στη λογική του. Α) Πληροφορίες: όλες οι αναφορές του είναι στην αμερικάνικη μπλογκόσφαιρα, έχοντας όμως πάρει αφορμή από ένα ελληνικό μπλογκ, οπότε η προσδοκία του αναγνώστη τουλάχιστον (αλλά φοβάμαι και η συγγραφική πρόθεση) είναι για μια περιγραφή της ελληνικής κατάστασης Β) Λογική: μπαίνουν μια σειρά από κριτήρια (αξιοπιστία, αφηγηματικότητα, συναισθηματικός κλονισμός κατά την έκδοση) σύμφωνα με τα οποία τα μπλογκ υστερούν. Ας κρατήσουμε μόνο το πρώτο ως κάπως ασφαλές. [Δεν μπορώ να ανοίξω σε ένα σχόλιο τη συζήτηση για την προβληματικότητα των μεγάλων αφηγήσεων, ή της πανικόβλητης οδύνης κατά την έκδοση, που αναφέρονται και οι δύο ως προσόντα της έντυπης γραφής. Ας σημειωθεί μόνο πως αποτελούν δύο ισχυρές μυθολογίες του γραπτού λόγου, καθόλου αθώες.]
Η αξιοπιστία λοιπόν. Ας παραβλέψουμε ότι τα επιχειρήματα της κυρίας Μιχαλοπούλου αντλούνται μόνο από την Αμερική και δεν περιλαμβάνουν κάποια σημαντικά στοιχεία (π.χ. για τα μπλογκ μεγάλων εφημερίδων). Από την αρχή του κειμένου η αξιοπιστία συμπλέκεται με την επαναστατικότητα (πρωτότυπος συνδυασμός) ως στοιχείο που λείπει από τα μπλογκ, ενώ κάποια στιγμή εμφανίζεται και η σπηλιά με τα μπλογκ – παράσιτα και τους/τις μπλόγκερ – τρωγλοδύτες. Για ποιο λόγο όμως να λειτουργήσουν ως κριτήρια;
Ομολογώ ότι δεν παρακολουθώ ξένες μπλογκόσφαιρες. Σε αυτές μπορεί το στοιχείο της βασικής ενημέρωσης να είναι ισχυρότερο. Αν μιλάμε για το ελληνικό χωριό των 4000 όμως, η κατάσταση είναι εξαιρετικά πλουραλιστική και δεν εξαντλείται ούτε στην ενημέρωση, ούτε στην επανάσταση. Ένας ανοιχτός, δημόσιος διάλογος είναι, με πολλά προβλήματα αλλά και αρκετή τροφή για σκέψη. Επιπλέον, αν εξαιρέσουμε τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά μπλογκ, τα προσωπικά ημερολόγια, τους στοχασμούς πάνω στην καθημερινή ζωή, τι περιγράφουμε τελικά ως μπλογκόσφαιρα;
Η κυρία Μιχαλοπούλου επικαλείται μια σκιά, μονομαχεί μαζί της και εντέλει κερδίζει. Δεν «ενημερώνει αξιόπιστα» αλλά δε νομίζω ότι είχε αυτήν την ψυχολογική ανάγκη. Αυτά από μένα και συγγνώμη για το σεντόνι. Καλές γιορτές!
Μια θερμή παράκληση: στο δικό μου ιστολόγιο δεν θέλω συγγνώμες για σεντόνια, από μένα είστε ελεύθεροι να γράφετε όσο θέλετε εφόσον είστε εντός του θέματος και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να καταφερθεί εναντίον κάποιου επειδή βαριέται να διαβάζει «σεντόνια». Άμμος, θα σου απαντήσω σε λιγάκι αφού διαβάσω δεύτερη φορά και καλοσκεφτώ το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο σου. Εξάλλου, το σημερινό θέμα σηκώνει πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση.
Ποιες είναι άραγε οι φιλοδοξίες των ιστολόγων;; Θα ήταν νομίζω υπερβολικά απλό και κινδυνόλογο να εκφράσουμε πρόωρα συμπεράσματα ή για να μιλήσουμε για όλους τους μπλόγκερ συνολικά. Άλλος μπορεί να θέλει να βγάλει τα σώψυχά του, άλλος να πάρει πίσω αυτά που δεν του έδωσε η ζωή, άλλος να ανελιχθεί επαγγελματικά, άλλος να χτυπήσει τη μοναξιά του, άλλος να μοιραστεί, άλλος όλα αυτά μαζί ή άλλα που δε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή.
Το ζήτημα για μένα δεν είναι ο εντοπισμός των κινήτρων του κάθε μπλόγκερ. Το ζήτημα για μένα είναι γιατί το blogging θεωρείται απειλή για την έντυπη δημοσιογραφία και αν αυτό έχει κάποια βάση.
Αυτό που βλέπω προσωπικά σε πάρα πολλά ιστολόγια είναι ανθρώπους ματαιωμένους, να κυνηγούν την αναπαραγωγή και το αναμάσημα της είδησης και να τη σχολιάζουν με το δικό τους, υποτίθεται πιο ρηξικέλευθο, τρόπο, να διεκδικούν έτσι μια θέση στο παιχνίδι που πάντα ήθελαν να παίξουν αλλά δε μπορούσαν ποτέ. Η είδηση όμως είναι αυτή που έχει ήδη δώσει ο τύπος ή η τηλεόραση. Απλά σχολιάζεται συνήθως με χιούμορ και δίνει στους αναγνώστες την αίσθηση δικαίου, του στυλ «καλά τα λέει!». Αυτοί οι μπλόγκερ είναι απειλή για τους επαγγελματίες δημοσιογράφους; Θα μπορούσα να πω, ναι, αλλά για τους λάθος λόγους. Η αναπαραγωγή που καταλήγει ενδεχομένως και σε ..κράξιμο των ίδιων των δημοσιογράφων, μπορεί να κλονίσει όχι τόσο επαγγελματικές θέσεις, όσο το πρεστίζ ορισμένων.
Υπάρχουν κι άλλοι μπλόγκερ, δυστυχώς λίγοι, που αναδεικνύουν οι ίδιοι κάποια θέματα, είτε τα ανακαλύπτουν, είτε τα τονίζουν περισσότερο και τα κρατάνε στην επιφάνεια. Αυτοί οι μπλόγκερ είναι απειλή για τους επαγγελματίες δημοσιογράφους; Σιγουρα ναι. Γιατί όταν κάποιος μπορεί από την άνεση του σπιτιού του να κατακτά την αναγνωσιμότητα και το ενδιαφέρον του όποιου αναγνωστικού κοινού με ουσιαστικά θέματα, τότε ίσως αποδειχθεί πως κάποιοι «επαγγελματίες» δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Τρίτον, συμφωνώ με το σημείο του ποστ ότι οι οικονομικές, πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις των περισσότερων εφημερίδων έχουν λάβει πολύ μεγάλες, όσο και φανερές, διαστάσεις τα τελευταία χρόνια με κρίσιμο αντίκτυπο στην αξιοπιστία τους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται, και δε θα αρχίσει να γίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό στο μέλλον, από κάποιους μπλόγκερ. Εδώ όμως έχουμε έναν πολύ φτηνό ανταγωνισμό. Φοβούνται οι επαγγελματίες μη χαθεί το δικό τους μερίδιο από την πίτα;
Αυτό όμως που νομίζω ότι είναι τελικά το κλειδί είναι ότι το διαδίκτυο προσφέρει τη δυνατότητα λόγου σε όλους μας. Διαβρώνεται σιγά-σιγά η έννοια του παθητικού αναγνώστη / τηλεθεατή, του αποδέκτη ουσιαστικά της δημοσιογραφικής δουλειάς. Ο πλουραλισμός των πηγών πληροφόρησης και η δυνατότητα προσωπικής έκφρασης ενδεχομένως να κλονίζουν την παγιωμένη δημοσιογραφική εξουσία, ακριβώς από τη θέση που ανέφερε ο Jago, αυτή του αυτόπτη μάρτυρα. Και του ανθρώπου με άποψη, θα προσέθετα.
Αυτό που νομίζω ότι θα σώσει τα δημοσιογραφικά ιστολόγια από το στίγμα του φτωχού συγγενή είναι η κρισιμότητα της θεματολογίας και η σοβαρότητα της προσέγγισης. Ο τύπος και η τηλεόραση έχουν δημιουργήσει μία τεράστια μαύρη τρύπα σ’ αυτόν ακριβώς τον τομέα, την οποία μακάρι να κλείσουν τα μπλογκ. Εγώ σαν αναγνώστρια, θα ήμουν ευτυχής.
Το να ζητάς από τα μπλογκ να είναι πάντα ενδιαφέροντα και δροσερά είναι σαν να ζητάς από τους δημοσιογράφους να είναι πάντα αξιόπιστοι και ενημερωμένοι.
Απλά, δεν γίνεται!
πάντως κι εσύ just κάνεις το λάθος να μπερδεύεις τη δημοσιογραφία με τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων
οι δημοσιογράφοι ‘εχθρεύονται’ τα blogs
1. επειδή ΔΕΝ τα καταλαβαίνουν
2. επειδή διαισθάνονται πως οι μέρες της «εξουσίας» τους είναι μετρημένες
αλλά η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τα blogs επειδή οι έλληνες bloggers, ενώ τα βάζουν με τους δημοσιογράφους, δημοσιογραφούν σαν τους χειρότερους από αυτούς
γράφουν δηλαδή αναμασήματα, βαρετές απόψεις, φαιδρές τοποθετήσεις και ελάχιστοι από αυτούς μπαίνουν στον κόπο να κάνουν πραγματική, σοβαρή δημοσιογραφική δουλειά …
just δεν νομίζω πως δημιουργεί ψευδείς ειδήσεις
δεν νομίζω δηλαδή πως υπάρχει δόλος
νομίζω πως έχει άγνοια ή ίσως να πιστεύει πως είναι η μοναδική στον κόσμο που διαβάζει το περιοδικό αυτό
Έκανα ένα update στο ποστ το οποίο μεταφέρω κι εδώ:
manifestogr
Δεν μίλησα για ψευδείς ειδήσεις, αλλά για ψευδείς εντυπώσεις.
Σε λίγο θα απαντήσω στον καθένα σας, τώρα δεν προλαβαίνω.
Έχω πρόσφατα αναρωτηθεί τι σχέση έχουν με την δημοσιογραφία τα μπλογκια μας. Όποιος δεν βαριέται θα το βρεί εύκολα στο blog μου.
Όμως αυτή την τιμή δεν την περίμενα.
Μας ανακήρυξαν «δημοκρατικά παράσιτα» …
Γιατρέ μπορείτε να σας παρακαλώ να μου το υπογράψετε γιατί η γυναίκα μου με λέει χουντικό….
Κακώς ασχολούμαστε με την κυρία και ακόμη χειρότερα αυτή η κυρία ασχολείται με τα πίτουρα, διότι οι κότες είναι πεινασμένες και ίσως να την τσιμπήσουν…
Χαίρομαι πάντως που βρέθηκε επιτέλους ένας δημοσιογράφος που είναι δημοκράτης και δεν υπηρετεί συμφέροντα για να μας κρίνει.
Εγώ είμαι μαζί του…
Χαι χιτλερ
Αυτό που δεν καταλαβαίνει η κα. Μιχαλοπούλου είνα πως με τον τρόπο της είναι και αυτή μια blogger – του προηγούμενου αιώνα – αλλά είναι. Έχει μία στήλη σε μια εφημερίδα και γράφει εβδομαδιαία για όποιο θέμα της αρέσει.
Το ηλεκτρονικό αναλόγο αυτού που κάνει η κα. Μ. είναι το blogging. Το οποίο δίνει και τη δυνατότητα και σε ανθρώπους που δεν πληρώνονται για το γραπτό τους να γράψουν ότι θέλουν, για όποιο θέμα θέλουν, με όποια συχνότητα θέλουν.
Το λάθος πάνω στο οποίο δομείται το όλο άρθρο της είναι εδώ:
«Το να βγάζεις ένα βιβλίο δημιουργεί πάντα μια αίσθηση οδύνης και πανικού, που κάνει καλό στους συγγραφείς και στα κείμενά τους. Το να γράφεις για το Διαδίκτυο δημιουργεί μια αίσθηση ευχάριστης αμεσότητας – και επιπολαιότητας.»
Της προτείνω να διαβάσει το Outposts και να επανέλθει. Γιατί έχει έλλειμα κατανόησης του μέσου.
Προσυπογράφω το κείμενό σου, αν και είμαι σίγουρη πως δεν θα εξέθετα καλύτερα από σένα την κατάσταση. 🙂
..για την κυρία Μιχαλοπούλου, αφήνω ένα παραθυράκι διαφυγής: το ακαταλόγιστο ενός ανθρώπου σε κρίση -πανικού ίσως..
(αν και δεν καταλαβαίνω το λόγο να βρίσκεται σε κρίση ένας άνθρωπος του διαμετρήματός της)
πιθανότατα όμως να κάνω λάθος στο διαμέτρημα
Asteroid, δικό μου λάθος η βαριά έκφραση «σύρραξη» -αν και πολλά σχόλια που ακολούθησαν το δικό μου και το δικό σου δεν δίστασαν να μιλήσουν για «έχθρα», «επίθεση», «χούντα». Προφανώς παρασύρθηκα στην αγωνία μου να επιβιώσω σε μια κοινότητα εντελώς νέα για μένα, αφού με το Internet ασχολούμαι από πάντα, αλλά ομολογώ ότι με το blogging ασχολούμαι ελάχιστο καιρό. Ωστόσο -και ακριβώς γι’ αυτό- απορώ με όσους δεν δέχονται ένα άλλο ύφος και ένα άλλο περιεχόμενο στα ελληνικά blogs, από αυτό που έχει ήδη παγιωθεί. Αν δεν μπορείτε να με καταλάβετε, προφανώς κι εγώ δεν θα μπορέσω να επιβιώσω στην κοινότητά σας. Απ’ την άλλη, είμαι σίγουρος ότι υπάρχει πολύς κόσμος έξω από την σημερινή blogo-κοινότητα που θέλει να ασχοληθεί με τα blogs, αλλά δεν βρίσκει προς το παρόν κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον σ’ αυτά. Πάω το θέμα αλλού, το ξέρω, αλλά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθεί το blog του Ζαχαριάδη και άλλα παρόμοια blogs που δεν παίζουν με τους ως τώρα θεσπισμένους κανόνες.
Just, ζητώ συγγνώμη και από σένα -από εσάς, αφού υιοθετείτε τον πληθυντικό- για την «αλλοίωση» των λεγομένων σας. Είχα την αίσθηση ότι με το κείμενό σας ακριβώς από πάνω, δεν χρειαζόταν να το ξαναπαραθέσω αυτούσιο και ότι ήταν κατανοητό το τι έλεγα. Φυσικά και όταν μιλούσα για αναγνώστες και των δύο «μέσων» δεν εννούσα εσάς που είστε ενεργός συντάκτης σε ένα από τα δύο. Μιλάω για κάποιον εντελώς εκτός συστήματος και των δύο που τα παρακολουθεί όμως συστηματικά. Εκτός κι αν θεωρούμενο δεδομένο ότι για να είσαι αναγνώστης blog πρέπει οπωσδήποτε και να bloggάρεις. Αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και ελπίζω να μην έχω παρεξηγηθεί. Είναι που -όπως είπα και παραπάνω- είμαι νέος σ’ αυτό το παιχνίδι κι έχω εντελώς άλλο κώδικα επικοινωνίας, πολύ λιγότερο προσεκτικό από τον δικό σας.
μια παρατήρηση για το «παρασιτισμό» –
(για την αυτονόητη αντίδραση που δείχνει η βαριά βιομηχανία πληροφορίας στη ανοιχτή και διαπροσωπική επικοινωνία έχω ήδη γράψει και εγώ -http://dromos.iblogger.org/blog/- οπότε να μην κάνω κατάχρηση του κοινού χώρου και χρόνου)
————————————————————
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%BF
Παράσιτο
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ένα παράσιτο είναι κάποιος οργανισμός που ζει και αναπτύσσεται εις βάρος ενός άλλου οργανισμού. Διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: σε εκείνα που μπορούν να επιβιώσουν αυτόνομα και απλά μεταφέρονται από τον ένα οργανισμό στον άλλο, και σ’ εκείνα που πεθαίνουν όταν πεθάνει και ο οργανισμός-φορέας. Γνωστά παράσιτα είναι τα τσιμπούρια και οι βδέλλες.
Κάποιες φορές ο όρος παράσιτο χρησιμοποιείται απαξιωτικά για ανθρώπους που βασίζονται σε άλλους για την επιβίωση ή την ανάδειξή τους. Αυτού του είδους τα «παράσιτα» συνήθως «κολλάνε» πάνω σε κάποιους ικανούς και δυνατούς ανθρώπους με σκοπό να επωφεληθούν απο την ικανότητά και την δημιουργικότητά τους. Συνήθως όμως ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία σε σχέση με το ζωικό βασίλειο και εξοντώνονται ή εξαφανίζονται με την αποκόλληση απο τον ικανό άνθρωπο ο οποίος σε ποσοστό 100% των περιπτώσεων γίνεται δυνατότερος και αποχωρίζεται το «παράσιτο». Πολλά παραδείγματα έχουν παρατηρηθεί στην καθημερινή ζωή και στον εργασιακό χώρο.
Ως παράσιτα επίσης αναφέρονται οι αρμονικές και ο θόρυβος στο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σήμα.
————————————————
ποιοί λειτουργούν σε ποιούς ως παράσιτα? ως τσιμπούρια? ως θόρυβος?
ποιός παρασιτεί? 😉
για να υπαρχει παράσιτο, πρέπει να υπάρχει ο Φορέας πάνω/μέσα στο οποίο θα παρασιτούν τα παράσιτα.
Παρασιτούν οι ηλ-πολίτες στα ΜΜΕ? ή τα ΜΜΕ στην ανεξέλεγκτη οριζόντια επικοινωνία των πολιτών ? Ποιός είναι ο «φορέας»?
εκτος κι αν, η που γράφει για παράσιτα, αναφέρεται στό παρασιτισμό που αφθονεί στους διαδρόμους των ισχυρών «φορέων» με διαγκωνισμούς και βύσματα,
ή εκτός κι αν πρόκειται για τη γνωστή τακτική των ΜΜΕ να «αναποδογυρίζουν τους όρους»: η γνώση που παράγεται απο τις ανταλλαγές των ηλ-πολιτών βαφτίζεται «παράσιτο» και οι απόψεις των ΜΜΕ ονομάζεται «φορέας», πάνω/μέσα στο οποίο παρασιτούν … όλοι οι άλλοι – ο λαουτζίκος
Η παράνοια του μεγαλείου ?
that is: «θεωρούμε δεδομένο»
Ενώ σε γενικές γραμμές συμφωνούμε, θα συμπληρώσω ότι δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αυτής της σκέψης. Ουσιαστικά τέτοια γράφουν δημοσιογράφοι που όχι μόνο απέχουν από τη μελέτη ιστολογίων, αλλά κυρίως είναι μιας ηλικίας που αδυνατεί να αντιληφθεί ότι κάτι νέο παίζεται στην κοινωνία. Φοβούνται κάποιοι και πολλοί άλλοι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει το δικαίωμα των πολιτών να εκφράζουν την άποψή τους. Εϊναι κλεισμένοι στη στείρα λογική όσων θεωρούν απομόνωση το διαδίκτυο -και σχεδόν σατανικό.
Ωστόσο, έχει σημασία να τονίσουμε, ότι στο άρθρο της αυτό απλά προσέγγισε όχι το ελληνικό ιστοχωριό, αλλά το παγκόσμιο χωριό και εκεί βέβαια έκανε μεθοδολογικά το λάθος της. Δεν είναι ώρα να κάνουμε κριτική στα ελληνικά ιστολόγια. Συμβαίνει όμως να φοβούνται ότι πολλοί bloggers θα γίνουν δημοσιογράφοι -και ήδη το είδαμε να συμβαίνει- ενώ από την άλλη βλέπουν νεότερους δημοσιογράφους να γράφουν άρθρα και στα ιστολόγια και σχετικά να γίνονται δημοφιλείς.
Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι οι εφημερίδες και οι αρθρογράφοι απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό και κάνουν κάθε τι προκειμένου να το αυξήσουν. Έτσι, η εν λόγω συντηρητική εφημερίδα τη μια με ένα νέο δημοσιογράφο-πλοηγό επαινεί τη νέα τάση και την άλλη με ένα πρεσβύτερο ηλικιακά τα κατηγορεί καλύπτοντας έτσι και το νεανικό και το μεσήλικο κοινό της.
ammos
Έθεσες ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την «αξιοπιστία» της Μιχαλοπούλου υποδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά σημεία όπου αντιφάσκει και παρερμηνεύει το μπλόγκειν. Αλλά αδυνατώ να κατανοήσω την κατακλείδα σου: «η Μιχαλοπούλου επικαλείται μια σκιά, μονομαχεί μαζί της και εντέλει κερδίζει». Σε τι κέρδισε αλήθεια; Στις εντυπώσεις; Ό,τι περιβάλλεται από το κύρος της εφημερίδας όπου γράφει; Στην προσωπική της αξία; Εδώ ειλικρινά, με μπέρδεψες.
Mauve_All
Θα διαφωνήσω αρκετά με την τελευταία σου παράγραφο. Στο κρίσιμο σημείο όπου πάσχουν τα ιστολόγια είναι η αξιοπιστία. Η διασταύρωση ενός γεγονότος – έστω ότι είναι σημερινό γεγονός ή μια βιβλιογραφική/ιντερνετική/αρχειακή πηγή – είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε βαριεστημένα και να ρίχνουμε ότι μας κατέβει. Όταν ένα ιστολόγιο αποφασίσει να ρίξει βάρος στην τεκμηρίωση, ακολουθεί μια εξαιρετικά κουραστική οδό προκειμένου να μην χάσει αυτή την αξιοπιστία. Από την άλλη, η δύναμη της άποψης δεν έχει και σημαντική διαφορά από τους κριτικούς της σκέψης, τους φιλόσοφους κλπ που εξέδιδαν τα βιβλία τους από τον προπερασμένο αιώνα. Απλά σήμερα το μέσο έχει γίνει μαζικό και ο καθένας μπορεί να εκφέρει άποψη. Άρα, στο ζητούμενο, ξαναγυρνάμε στην αρχή: αξιοπιστία και τεκμηρίωση. Η κρισιμότητα της θεματολογίας (αν εδώ εννοείς την επικαιρότητα) έρχεται δεύτερη σε μοίρα, κατά τη γνώμη μου.
Ο Σκύλος της Βάλια Κάλντα
Ξέρεις τι με έκανες να σκεφτώ τώρα; Ότι το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους γιατρούς. Συνεπώς, δεν είναι μόνο η ασχολία ή το επάγγελμα, αλλά η υπευθυνότητα και η συνέπεια στο χώρο που κινείσαι.
newmanifesto
Κι όμως αγαπητέ μου φίλε, πόσοι «δημοσιογράφοι» ασκούν και το λειτούργημα του «σχολιαστή» τηλεπαραθύρων ή/και κάνουν ρεπορτάζ / γράφουν σε στήλες εφημερίδων; Πολλοί είναι, μην μου πεις λίγοι. Εξάλλου, τώρα πια συγχέεται η τηλεδημοσιογραφία με την έντυπη (και πολύ κακώς βέβαια) αλλά αυτό δεν είναι προσωπική μου διαπίστωση, το βλέπουμε να συμβαίνει εδώ και χρόνια. Αλλά δεν μας διευκρίνησες ένα σημείο: για τη διαίσθηση ότι οι μέρες της εξουσίας τους είναι μετρημένες, έχουν δίκιο;
Παράφωνε
Συνοψίζω το σχόλιο σου ως εξής: εξ οικείων τα βέλη κυρία Μιχαλοπούλου 🙂
Adamo
Συμφωνώ. Αρκεί να δει η κυρία Μιχαλοπούλου την παραπομπή σου.
Ροδιά
Ωραία, ας υποθέσουμε ότι είναι σε κρίση πανικού. Επιτρέπεται να τον εκφράσει αυτόν σε δημόσια θέα από μία έγκυρη εφημερίδα; Τι είναι δηλαδή η Καθημερινή, αποκούμπι όσων έχουν το «ακαταλόγιστο’;
μπάρμπα-Μαθιό
Από δω και μπρος συζητάμε στον ενικό. Χαίρομαι που δόθηκαν οι αμοιβαίες εξηγήσεις απλά κάπου δόθηκαν λανθασμένες εντυπώσεις με το σχόλιο σου. Keep blogging!
Δήμος Δημητρίου
Ευχαριστώ για τη σημαντική παράθεση από την Wiki. Αυτά να βλέπει η Μιχαλοπούλου με την επιπολαιότητα των χαρακτηρισμών της.
Δείμος του πολίτη
Έκανα διαχωρισμό στο ποστ περί κακών και καλών δημοσιογράφων και συγκεκριμένα αναφέρθηκα σε «μερίδα», δεν τους ισοπεδώνουμε όλους. Αλλά πιστεύω ότι σφάλλεις σε ένα σημείο, λες: Συμβαίνει όμως να φοβούνται ότι πολλοί bloggers θα γίνουν δημοσιογράφοι. Δημοσιογράφοι βγαίνουν από σχολές δημοσιογραφίας αλλά και με εμπειρική απασχόληση. Οι μπλόγκερς που γράφουν σε εφημερίδες αρθρογραφούν σε στήλες, δεν κάνουν ρεπορτάζ και λοιπά.
Αγαπητέ Justanothergoneoff, η κυρία Μιχαλοπούλου μου θύμισε τη λέξη σκιαμαχία, τη μάχη με έναν ανύπαρκτο εχθρό. Επομένως επικαλείται μία σκιά (περιγράφοντας διαστρεβλωτικά το ελληνικό μπλόγκινγκ) μονομαχεί μαζί της (παραθέτει τα αντεπιχειρήματά της σε αυτό που έχει διαστρεβλωτικά παρουσιάσει) και κερδίζει με την έννοια ότι αν ίσχυε η περιγραφή της, θα είχε δίκιο στις διαφωνίες της. Καλό σας βράδυ.
Χαχαχα. Μου αρέσουν τα νικς σου Αμμουδερέ! Οκ, τώρα κατάλαβα και συμφωνώ. Καλό σου βράδυ επίσης!
Κατά τη γνώμη μου, τα μπλόγκ δεν είναι ούτε ημερολόγιο ούτε δημοσιογραφία. Παίρνουν τη μορφή που τους δίνει ο εκάστοτε μπλόγκερ (ή τη μορφή με την οποια τα αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης). Αν το μπλόγκινγκ είναι τόσο χαζό, γιατί τόσοι δημοσιογράφοι μπλογκάρουν, είτε κρυφά είτε φανερά;
Γιατί ειναι υποχρεωτικό τα μπογκς να παρεχουν ενημέρωση; Με προσέλαβε κανείς να τον ενημερώνω και δεν το θυμάμαι;
Τι σημαίνει «δημοσιογραφία» στα μπλογκς; Μήπως εννοούν οτι λέμε τη γνώμη μας; Μπορεί να μην έχω την αξιοπιστία του συνδικαλισμένου δημοσιογράφου, αλλά έχω γνώμη και άποψη ως πολίτης και εξασκώ το δικαίωμά μου να την εκφράζω. Οι σοβαροί δημοσιογράφοι που διαμαρτύρονται για τις ειδήσεις που αναμασώνται άκριτα στα μπλογκς, ας παρατήσουν τις ατάκες και το ντύσιμο της κάθε τραγουδιάρας και του κάθε τραγουδιάρη και ας ασχοληθούν με την είδηση που πρόλαβε κι απλώθηκε στα μπλογκς σαν το μελάνι την ώρα που οι εφημερίδες και τα κανάλια αφιέρωναν σελίδες και ώρες σε χτενίσματα, κατινιές και περσινά ερασιτεχνικά βίντεο.
Τηλεόραση είχα χρόνια να δω και έχω χάσει λίγο το νήμα, εδώ και λίγους μήνες το ξαναπιάνω και έχω φρίξει. Ξέρατε ότι κάποιος βρήκε ένα τραυματισμένο γατάκι έξω από το πάρκιν του και οτι η ανορεξια μαστίζει τα νέα κορίτσια λόγω του μοντελινγκ, οτι οι γονεις αγοράζουν κινητα σε τετραχρονα παιδια κι ότι η γιαγιά του συλληφθέντος ληστή τραπεζών ξέρει να πλέκει από την καλή και την ανάποδη;
Αυτο ειναι το επιπεδο της δημοσιογραφιας γαι το οποιο παλευουν οι επαγγελματιες δημοσιογραφοι;
Για τις εφημερίδες, το μόνο που θα πω είναι οτι έχω κούτες ολόκληρες με παλιά άρθρα τα οποία όλο και σκαλίζω. Οι νέες εκδόσεις όμως, μετά από μια γρήγορη ματιά, πάνε κατευθείαν για ανακύκλωση.
Κι έχω βαρεθεί να διαβάζω τη Δευτέρα το πρωί κάτι που υπεραναλύθηκε στα μπλογκς την Πέμπτη το βράδυ.
JustAnotherGoneOff,
Το άρθρο της κυρίας Μιχαλοπούλου είναι γεμάτο από ανακρίβειες, αυθαίρετες γενικεύσεις και βεβιασμένα συμπεράσματα, που έχουν επισημανθεί στην ευρεία συζήτηση που προκάλεσε. Όμως καλό θα είναι, στα πλαίσια μιας προσπάθειας αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, να να εντοπίσουμε και κάποιες θέσεις, κατά τη γνώμη μου, ενδιαφέρουσες:
Λέει: «Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η τάση: η απονομή συλλογικής αξιοπιστίας, με συνοπτικές διαδικασίες, στους μπλόγκερ.» Αυτή είναι μια ανακρίβεια, καθώς δεν βλέπω ποιος και πότε αναγνώρισε στα ιστολόγια το αλάθητο. Όμως πρέπει να δεχθούμε πως ό,τι λέει αμέσως μετά δεν είναι ψέμα (ακόμα κι αν η τεκμηρίωση που ακολουθεί δεν είναι σωστή): «Κι όχι μόνο αξιοπιστίας, αλλά και επαναστατικής συνείδησης. Κατά συνέπεια, όποιος εκφράζει επιχειρήματα εναντίον αυτής της νέας νεύρωσης θεωρείται αυτόχρημα συντηρητικός. Ας μην πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα.» Εξάλλου σπεύδει να προτείνει (ορθά): «Ας μην αρνηθούμε στα μπλογκ τον καταρχήν προοδευτικό τους χαρακτήρα.»
Δεν στέκομαι στις εξόφθαλμες ανακρίβεις που ακολουθούν, όπως η επίκληση κάποιων ακραίων αμερικάνικων παραδειγμάτων, άσχετων με την ελληνική πραγματικότητα, ή οι απόψεις ότι τα μπλογκ μοιάζουν πια στον έντυπο λόγο λόγω των διαφημίσεων (πού τις είδε στην Ελλάδα), ή ότι «οι περισσότεροι» πετυχημένοι μπλόγκερ βγάζουν βιβλίο! Κι αφήνω και την ακατανόητη αναφορά σε «παράσιτα».
Όμως εθελοτυφλεί όποιος δεν διακρίνει ψήγματα αλήθειας στην εξής παρατήρηση για: «αδελφότητα ομοιοπαθών που ανταλλάσσουν μηνύματα με ψευδώνυμα και αλληλοσυγχαίρονται επειδή πέρασαν παρόμοια παιδικά χρόνια στο χωριό ή έχουν παρόμοιες πολιτικές απόψεις». Προσωπική μου άποψη είναι ότι το ιστολογείν συχνά ξεπέφτει σε έναν αλληλοτροφοδοτούμενο αυνανισμό, με ανταλλαγές συγχαρητηρίων, «μπράβο» και «συμφωνώ».
Στο δια ταύτα: Προτείνω να αφήσουμε την κυρία Μιχαλοπούλου και να εντοπίσουμε το πιο τρωτό σημείο του ιστολογείν, που το αγγίζουν ακριθιγώς και κάποιες θέσεις της συγγραφέως. Λοιπόν πιστεύω πως δίνουμε υπερβολική σημασία στο μέσο. Τι εννοώ: Ακόμα και τη συζήτηση που κάνουμε τη θεωρώ κάπως εσωστρεφή, με την εξής έννοια: Εντυπωσιασμένοι από το νέο κόσμο της ιστόσφαιρας, ακόμα κι αν σπάνια τείνουμε να εκθειάσουμε το ιστολογείν από μόνο του, παρασυρόμαστε σε ατέρμονες συνομιλίες, θεωρίες και προφητείες για το νέο μέσο. Δεν είναι, από μια άποψη, ένα είδος ομφαλοσκόπησης αυτό; Αν μου επιτρέπεται να δώσω προσωπικό παράδειγμα, το μπλογκ μου έχει σχετικά λίγα θέματα με τα οποία ασχολείται, όμως κι έτσι να μην ήταν, πολύ δύσκολα θα αφιέρωνα ένα ποστ στο μπλόγκινγκ, στο αν θα αντικαταστήσει τα έντυπα ή αν είναι επανάσταση ή πατάτα. Θα ήταν, για να το πω αδρά, «μπλόγκινγκ για το μπλόγκινγκ»!
Ας ασχοληθούμε, ο καθένας με τον τρόπο του, με την ανατομία του προσωπικού ή του ευρύτερου κόσμου μας, κι ας αφήσουμε το χρόνο να κρίνει ποια θα είναι η συμβολή των ιστολογίων στον πολιτισμό. Όσο για την κυρια Μιχαλοπούλου, ας αποφύγει τις γενικές κρίσεις, παραδεχόμενη το στοιχειώδες: Η ιστόσφαιρα είναι αντικατοπτρισμός της κοινωνίας, και δεν μπορεί παρά να έχει πολλά κακά, περισσότερα μέτρια, και λίγα καλά δείγματα γραφής. Για τον ίδιο λόγο, κι εμείςδεν μπορούμε να αποκαλέσουμε συνολικά το ιστολογείν «επανάσταση». Ως μέσο έχει πολλά θετικά, που ανατρέπουν ό,τι ξέραμε ως τώρα για την επικοινωνία – και το άρθρο νομίζω αυτό εννοεί λέγοντας «Ας μην αρνηθούμε στα μπλογκ τον καταρχήν προοδευτικό τους χαρακτήρα.». Από ‘κεί και πέρα όμως δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι και να διατυπώσουμε καμιά συνολική κρίση για τους ιστολόγους. Είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, και είναι πολύ νωρίς.
Λογικός δεν είμαι;
Η διαμάχη των δημοσιογράφων με τους bloggers υφίσταται και σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στην Αμερική. Όσοι από τους δημοσιογράφους έχουν καταλάβει τη δύναμη του διαδικτύου έχουν τα blogs τους και το κοινό τους. Όσοι φοβούνται επικρίνουν τους bloggers. Συνεπώς δεν θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει το συγκεκριμένο άρθρο.
Και περισσότερο φοβάται για τις επιπτώσεις που θα έχει το blogging στη λογοτεχνία, στο ποιοι θα βγάλουν βιβλία. Είναι απίστευτα τα όσα γράφει!
Άμμος:
[…] η κυρία Μιχαλοπούλου μου θύμισε τη λέξη σκιαμαχία, τη μάχη με έναν ανύπαρκτο εχθρό. Επομένως επικαλείται μία σκιά (περιγράφοντας διαστρεβλωτικά το ελληνικό μπλόγκινγκ) μονομαχεί μαζί της (παραθέτει τα αντεπιχειρήματά της σε αυτό που έχει διαστρεβλωτικά παρουσιάσει) και κερδίζει με την έννοια ότι αν ίσχυε η περιγραφή της, θα είχε δίκιο στις διαφωνίες της.
Αυτό που περιγράφεις αποτελεί επίσης λογική πλάνη, γνωστή στα αγγλικά ως «πλάνη του αχυράνθρωπου».
Συνεχίζοντας τον σχόλιό μου και το σχόλιό σου να πω ότι αυτό που διάβασες δεν ήταν ρεπορτάζ, αλλά άρθρο. Και τέτοια άρθρα στο διαδίκτυο βρίσκεις δεκάδες. Εξάλλου, οι πολλοί εδώ πέρα έχουν μία ικανότητα παραπάνω από διαφόρους δημοσιογράφους στο γράψιμο και την έκφραση πολιτικής γνώμης. Δεν φοβούνται, όταν και όσοι φοβούνται τους νέους δημοσιογράφους -που εργάζονται σαν σκλάβοι για έξι και πλέον μήνες-, αλλά τους έχοντες ικανή πένα.
Ξύπνησα, ντύθηκα, ήπια καφέ, δούλεψα, είδα μια ταινία, έπαιξα με τα παιδιά μου, είδα τις ειδήσεις, είδα ένα ματς, διάβασα ένα βιβλίο, άκουσα έναν δίσκο, κάθισα στον υπολογιστή και έγραψα την γνώμη μου για όλα ή για κάτι από αυτά. 300 άνθρωποι το διάβασαν και είκοσι το σχολίασαν. Κανείς δεν με ανάγκασε, κανένας δεν με πλήρωσε, το έκανα γιατί έτσι γούσταρα.
Αν κάποιος το βρίσκει βαρετό, επιεικώς χέστηκα.
Απορία :Αφού μας βαριούνται γιατί ασχολούνται;
Νομίζω ότι το κείμενο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής ενός ημιμαθούς δημοσιογράφου, που προσπαθεί να παραστήσει τον παντογνώστη και να εξασκήσει την εξουσιαστική του -έτσι νομίζει- λειτουργία -παρότι δευτεροκλασάτη στην ιεραρχία των συντακτών- ως μέλος ενός καθεστωτικού εντύπου.
Τυχαίνει να μην είναι πρώτη φορά που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι το πράγμα, πέσαν πολλές ελληνίδες συγγραφομπλόγγερς στη Γερμανία.. ήταν η ViSta, ήρθε και η Κουρούνα… η Αμάντα ένιωσε ανασφάλεια λέμε, αν και συγγραφοδημοσιογράφος, χάνει το μονοπώλειο ;-))
Το διάβασα κι εγώ το κομμάτι και απογοητετύτηκα απ’την πίκρα της κας Μιχαλοπούλου. Ήταν σα να φώναζε το άρθρο «Μα γιατί καλέσαν αυτή την Κουρούνα κι όχι εμένα;» και μετά κάθισε κι έγραψε το κείμενο της. Δεν θυμάμαι πού διάβασα ότι δεν πρέπει ποτέ να γράφουμε όταν είμαστε θυμωμένοι, καλύτερα να διαβάσουμε κανένα βαρετό μπλογκ για να ηρεμήσουμε.
Ωστε η μαρξιστική κουλτούρα επικρατεί στην Ελλάδα; Να που κάτι μαθαίνει κανείς κάθε μέρα!
Νομίζω ότι το δημοσίευμα είναι εκτός θέματος και εκτός πραγματικότητας. Τα μπλογκ είναι μία πραγματικότητα, με όλα τα ελαττώματά τους. Λόγω αυτών απειλείται σοβαρά η κυριαρχία μιας άλλης «πραγματικότητας» του Tύπου και των επαγγελματιών του. Αυτή είναι κάτι που παραμένει όπως είναι λόγω κεκτημένης ταχύτητας, συνήθειας, κλπ. Αλλά θα αλλάξει, καθώς περνάει ο χρόνος.
Τα blog είναι ΥΠΕΡΣΥΝΟΛΟ του «κλασσικού» Γραμμικού Λόγου (και του Τύπου) διότι είναι υπερκείμενα (HyperText) -και μάλιστα διαδραστικά (με σχόλια αναγνωστών που -ωστόσο- δεν τα καταστρέφουν). Επομένως είναι ικανά να αντικαταστήσουν τον κλασσικό Γραμμικό Λόγο και τον Τύπο. Αυτό οι εκπρόσωποι του τελευταίου το γνωρίζουν, και το φοβούνται. Η δήθεν «επιβίωση μέσα από διαφημίσεις» είναι τελείως άδικη και συκοφαντική επίθεση. Μάλλον αποτελεί «προβολή του νου» της δημοσιογράφου που έγραψε το δημοσίευμα. Την βλέπω σύντομα να επαναλαμβάνει όλα τα «κλασσικά λάθη» του διαδικτυακού Λόγου, τον οποίο πασιφανώς ΔΕΝ γνωρίζει αρκετά, ώστε να μην κάνει τα ίδια λάθη (προβολές του νου, λασπολογίες, κλπ).
Το πραγματικό πρόβλημα όμως, είναι αλλού:
Στο ότι όλα τα είδη γραπτής έκφρασης θα υποστούν σοβαρό και ανεπανόρθωτο πλήγμα στο άμεσο μέλλον (που εν μέρει έχει ήδη συμβεί) λόγω του φαινομένου της Υπερφόρτωσης Πληροφορίας.
Και αυτό το πρόβλημα ΔΕΝ λύνεται με την τρέχουσα τεχνολογία. Θα χρειαστεί ΣΙΓΟΥΡΑ Τεχνητή Νοημοσύνη (αυτόματη κατασκευή ευρετηρίων και αυτόματες περιλήψεις κλπ), καθώς και ριζικές αναβαθμίσεις στην ίδια τη σχεδίαση/δομή του ΥπερΚειμένου, κλπ που δεν αναμένεται να επικρατήσει πριν περάσει τουλάχιστον άλλη μία δεκαετία…
Γ.Σ.
Αγαπητέ Jago,
εν πολλοίς συμφωνώ με το κείμενό σου. Πολύ εμπεριστατωμένο, όπως και οι απόψεις των περισσότερων σχολιαστών.
Κατά τη γνώμη μου ο Χόλος Γυναικός της κυρίας Μιχαλοπούλου (κρίμα και την εκτιμούσα…) οφείλεται στην απειλή που νιώθει προσωπικά ως συγγραφέας και όχι ως δημοσιογράφος.
Αντιγράφω εδώ το σχόλιό μου από του Πρόβατου:
«Γιά κάθε Κουρούνα που πάει στο Βερολίνο μιά Μιχαλοπούλου δεν πάει. Κι αύριο μεθαύριο, όταν η κάθε Κουρούνα θα γράφει τα βιβλία της με επιδοτήσεις και υποτροφίες ευρωπαϊκές, η κάθε Μιχαλοπούλου θα φτύνει χολές από την εφημερίδα της -που θα πουλιέται με χιλιάδες ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ, ένθετα και τσοντοdvd- μπας και δελεαστεί κανείς και την αγοράσει.»
Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα.
passer by
Ακριβώς αυτό. Η γνώμη του πολίτη ΔΕΝ είναι και δημοσιογραφία απαραιτήτως. Κάπου τα έχουν μπερδέψει οι δημοσιογράφοι με τη φόρα που έχουν πάρει.
desiderius
Αυτός ο «αλληλοτροφοδοτούμενος αυνανισμός» δεν αποφεύγεται, αλλά ούτε και είναι αναγκαστικά κατακριτέος. Υπάρχουν και συμφωνίες, και διαφωνίες, και αποστασιοποιήσεις κι όλο αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι του ιστολογείν. Σίγουρα υπάρχουν άχρηστες κουβέντες, αυτό δεν μπορεί όμως να μας δώσει το δικαίωμα να επεμβαίνουμε επιφανειακά. Τι εννοώ; Καλοί οι ορισμοί, αλλά ουσιαστικά δεν μας οδηγούν πουθενά αλλού εκτός από μια επαναβάπτιση στοιχειωδών (πλατωνικών) χαρακτηριστικών ενός διαλόγου στα μέτρα του διαδικτύου. Σίγουρα το blog είναι ακόμη στα σπάργανα στην Ελλάδα κι έχει τόσο υπερεκτιμηθεί όσο και ταυτόχρονα υποτιμηθεί. Κι αυτό δείχνει ότι το νέο μέσο έχει μεγάλη δύναμη, που επιβεβαιώνεται από τις σπασμωδικές αντιδράσεις κάποιων άρθρων. Κι όπως λες, ο χρόνος θα δείξει αν θα έχει αντοχή.
Fresh24
Σου απαντώ με τα ίδια λόγια στου desiderius επάνω.
CyrusGeo
Πλάνη του αχυράνθρωπου; Ενδιαφέρον ορισμός αυτός αν και δεν τον συλλαμβάνω στην πλήρη έκτασή του.
Δείμος του πολίτη
Συνεχίζοντας το σχόλιο σου, ακόμη και τους έχοντες ικανή πένα στα ιστολόγια.
Indictos
Δεν μας βαριούνται, μας φοβούνται αλλά κάνουν πως μας βαριούνται. Αλλιώς γιατί να ασχοληθείς με κάτι που βαριέσαι αν δεν το φοβάσαι;
Πόντος και Αριστερά
Ε όχι και καθεστωτικό έντυπο… υπερβάλλεις τώρα.
Το ΜΑΤΙ
Ωραίο το ποστ σου, αιχμηρό όπως έπρεπε!
Ροδιά
Τελικά, αυτοί οι λογοτέχνες κουβαλάνε πολλά πάθη, ίσως και πολύ περισσότερα από τους ιστολόγους…
annabooklover
Μάλλον περισσότερο η κουλτούρα της ζηλοφθονίας κυριαρχεί «εξαπανέκαθεν» (χεχ)
omadeon
Ερώτηση: σε ποιο δρόμο βρίσκεται τώρα η Artificial Intelligence; Γιατί με τόσα που βλέπουμε αυτό τον καιρό, διάγουμε την περίοδο της Artillery Intelligence (ελεύθερη απόδοση: πυροβολημένη νοημοσύνη).
Στα σοβαρά τώρα, καλά όλα αυτά που λες, πολύ σοβαρός ο προβληματισμός για την Υπερφόρτωση Πληροφορίας, μα ένα σημείο που με κάνει να σκέφτομαι πολύ είναι η οπισθοδρόμηση των παραδοσιακών μέσων έναντι της ανάπτυξης του διαδικτύου. Να υποθέσω πως σε λίγα χρόνια που θα πάρουν όλοι αυτοί τη σύνταξή τους, τα νέα παιδιά που θα πάρουν τη θέση τους θα είναι επιτέλους πιο διαλλακτικοί και εφόσον χειριστές του διαδικτύου, να αφήσουν τα ιστολόγια να ανθήσουν; Ή μήπως δεν θα υπάρχουν ιστολόγια τότε αν δεν προλάβει να αναπτυχθεί η Τεχνητή Νοημοσύνη; Είναι τόσο ρευστά όλα που διαπιστώνω ότι βιαζόμαστε να εξελιχτεί το μέσο χωρίς να έχει από πίσω την αναγκαία τεχνική υποστήριξη (η Τεχν. Νοημοσύνη που λες, πολύ ενδιαφέρον και το ποστ σου)
Ιφιμέδεια
Όπως είπαμε και πιο πάνω, ζήλειες και καμώματα είναι αυτά, αλλά όχι και από τη θέση μιας σοβαρής εφημερίδας που η γραμμή της έχει απήχηση… αλήθεια, ο Νίκος Ξυδάκης, αρχισυντάκτης της «Κ» που έχει και το δικό του μπλογκ, συμφωνεί μαζί της; Είμαστε παράσιτα;
JAGO
Με κάλυψες απόλυτα…
Blogging & Επικοινωνία: Η διαδραστική επανάσταση
Οι περισσότεροι bloggers αποστασιοποιούνται από τα Μέσα, ενώ αρκετοί δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν το blogging για να εκφράσουν απόψεις και θέσεις που δεν χωράνε στο Μέσο που υπηρετούν. Η ουσία των παραπάνω είναι ότι το Μήνυμα από blogger σε blogger φιλτράρεται, διασταυρώνεται και φτάνει στο κοινό ολοκληρωμένο και χωρίς παρεμβολές. Το blogging καταπατά συστηματικά και συνειδητά το copyright ενώ αμφισβητεί ανοιχτά την αξιοπιστία των Μέσων: η Είδηση είναι πλέον στα χέρια των πολλών και αυτό έχει δυσαρεστήσει αυτούς που κάποτε την ήλεγχαν.
Γι’ αυτό προσπαθούν να μην πάνε κόντρα στο ρεύμα, είτε δημιουργόντας δικά τους blogs είτε ενθαρρύνοντας το blogging. Ήδη περισσότεροι από 300 μεγαλοδημοσιογράφοι παγκοσμίως διατηρούν προσωπικό blog, με σκοπό την αποτελεσματικότερη κάλυψη θεμάτων. Την αρχή έκανε τον Αύγουστο του ’98 ο Jonathan Dube της The Charlotte Observer με αφορμή τον τυφώνα Bonnie.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι το περιοδικό Time εξέλεξε ως πρόσωπο της χρονιάς για το 2006 τους απανταχού bloggers, δηλαδή «Εμάς».
Είναι φυσικό να νιώθει υπό απειλή η Δημοσιογραφία: η Είδηση πλέον είναι υπόθεση όλων και διαδίδεται μέσω των blogs αναλλοίωτη και αυτούσια. Οι δημοσιογράφοι χάνουν τον έλεγχο της ενημέρωσης και ακόμα πιο σημαντικό, οι εκδότες χάνουν τον έλεγχο της Είδησης σε μια κοινωνία την οποία είχαν συνηθίσει να ελέγχουν δια των Μέσων.
Με το blogging αναπτύσεται ραγδαία ένα ανεξέλεγκτο δίκτυο διανομής ειδήσεων και ο πολίτης από παθητικός δέκτης γίνεται ενεργός πομπός και αναμεταδότης. Ο φόβος των Μέσων έγγυται στο ότι σταδιακά η διαδικασία παραγωγής είδησης θα αποκαλυφθεί, το μονοπώλιο της είδησης θα πάψει και οι πολίτες θα ενημερώνονται από άλλους πολίτες. Ο ρόλος των Μέσων θα υποβαθμιστεί βαθμιαία και η διαφήμιση που τα συντηρεί θα στραφεί αλλού, όπως ήδη έχει αρχίσει να γίνεται, σε διαδραστικά Μέσα όπου τον πρώτο λόγο έχει ο καταναλωτής.
Πρόσφατα ο Ruppert Merdoch εξαγόρασε το myspace έναντι 580 εκ. δολλαρίων. Ο Bill Gates δήλωσε ότι το μέλλον της διαφήμισης είναι στο Internet. Just do the math, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Ο κόσμος των Μέσων αλλάζει χάρη στη δύναμη των πολιτών και οι ισχυροί προσπαθούν να ακολουθήσουν. Το παζάρι των δισεκατομμυρίων γύρω από το ποιός θα κυριαρχήσει στο internet έχει σαν στόχο τα τεράστια διαφημιστικά budgets που προβλέπεται ότι θα μετακινηθούν μέσα στα επόμενα 5 χρόνια από τα παραδοσιακά Μέσα στα διαδραστικά.
Το θέμα είναι πολυσύνθετο. Από τη μια είναι οι bloggers που κάνουν το ψώνιο τους και από την άλλη τα παραδοσιακά Μέσα που χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Αυτό το ψώνιο όμως δεν μπορεί κανένας να το πάρει αψήφιστα. Γιατί όταν φτάνει ένας blogger να δαπανά 3-4 ώρες ημερησίως σερφάροντας και μπλογκάροντας, αυτόματα αφαιρείται χρόνος από τα αντίστοιχα μερίδια των παραδοσιακών Μέσων, τα οποία προσπαθούν με απάτες (βλ. πρόσφατο σκάνδαλο με τα μηχανάκια της AGB) να αποδείξουν στους διαφημιζόμενους ότι αξίζει να τοποθετούν budget σε αυτά.
Το περιεχόμενο των blogs λίγο θα έπρεπε να απασχολεί: σημασία έχει η τάση απεξάρτησης της Είδησης και του πολίτη από τα Παραδοσιακά Μέσα και η επερχόμενη κατάρρευσή τους. Καλά θα κάνετε λοιπόν κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου να σταματήσετε την αρθρογραφία και να πιάσετε το blogging. Αλλά τι λέω! Οι bloggers είναι ψώνια και δεν πληρώνονται!
Υ.Γ. Κατά πάσα πιθανότητα η κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου είναι «θύμα» του αρχισυντάκτη της που της είπε να γράψει ένα πιπεράτο για τα blogs. Με τη σειρά του ο αρχισυντάκτης είναι «θύμα» του εκδότη ο οποίος έδωσε την εντολή. Και ο εκδότης είναι υπόλογος στους διαφημιστές, επειδή κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν το budget που παίρνουν από τον διαφημιζόμενο.
Προτείνω να την ενθαρρύνουμε να παραιτηθεί και να της κόψουμε ένα μηνιαίο αγωνιστικό επίδομα.
Αμάντα, παραιτήσου! Τα blogs είναι μαζί σου!
Απαντώ μόνο στην εισαγωγή του κειμένου σου.
Εμένα δεν προβλημάτισε και συνεχίζω να ιστολογώ όπως κάνω μέχρι τώρα.
Αυτό συνάδελφε έχω να πω. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να μας περνά από τη σκέψη ότι πρέπει να προβληματιστούμε.
Δεν νομίζω να ανεβάσω άλλο ποστ μέχρι τη Τρίτη, όχι γιατί είναι Πάσχα κλπ. κλπ. αλλά πρέπει να προετοιμαστώ για την επιμέλεια της μελλοντικής ύλης του ιστολόγιού μου. Να δικαιώσω αυτό που κάνω. Είναι η μόνη απάντηση που πρέπει να δίνουμε.
Πιο λογικό είναι να προβληματίζονται «εκείνοι».
Καλές Γιορτές και Υγεία σε όλους.
@Jago
Δε νομίζω ότι διαφωνούμε, στο πρώτο κομμάτι της απάντησής σου, ειδικά. Για το δεύτερο, όταν μιλώ για την κρισιμότητα της θεματολογίας, εννοώ ότι μόνο από τους μπλόγκερ μπορούμε πια να περιμένουμε να θίγονται θέματα ζωτικού ενδιαφέροντος και ουσίας, ειδικά σε σύγκριση με τα αποπροσανατολιστικά «τρέντι» θέματα των καναλιών.
Τύπος παραδοσιακός ή νεωτεριστικός;
Ερώτηση:
– Μπορεί και να υπάρχουν -ποιος ξέρει- κι αν υπάρχουν ΜΠΡΑΒΟ!
Γιατί οι δημοσιογράφοι όταν ανοίγουν blog το κάνουν με το κανονικό τους ονοματεπώνυμο; Σκεψου αυτό, σε μια παρθένα αγορά, που δε σε ξέρει κανείς, αρχίζεις και γράφεις….άραγε θα έχεις την αποδοχή που έχεις και στην Εφημερίδα σου και στο Κανάλι σου και στον Σταθμό σου;
Επίσης, βρίσκω πολύ λογικές και ..τροφοδοτικές τις παρατηρήσεις των Desiderius, Regina, Ιφιμέδειας και Toixorixos. Φαίνεται τελικά, κι αυτό είναι σίγουρα ενθαρρυντικό, ότι η συζήτηση αυτή έχει πολύ ψωμί και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.
Καλησπέρες..
@ toixorixos: Δεν λειτουργούν τόσο απλοϊκά και κάθετα οι εφημερίδες -και ειδικά η Καθημερινή. Ακόμη κι αν απλώς κάνεις πλάκα, αξίζει να αναλύσουμε λίγο το τι ακριβώς συμβαίνει στη σελίδα 6 του «Τέχνες & Γράμματα». Οι 4 μόνιμοι αρθρογράφοι της σελίδας (ακόμη κι αν λείψει κάποιος με άδεια, απλώς θα αντικατασταθεί το κείμενό του από κάποιο μεταφρασμένο κομμάτι από τον Guardian ή τη Herald Tribune) είναι ο ποιητής και κορυφαίος αρθρογράφος της εφημερίδας, Παντελής Μπουκάλας, ο αρχισυντάκτης (όχι μόνο του πολιτιστικού) Νίκος Ξυδάκης, η υπεύθυνη του τηλεοπτικού Μαριάνα Τζιαντζή και η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου. 4 δυνατές πένες, αλλά μόνο 3 μόνιμοι συντάκες της Καθημερινής. Η Αμάντα στέλνει τα κομμάτια της από μακριά (για ένα μεγάλο διάστημα δεν ζούσε καν στην Ελλάδα) και στο Φάληρο κατεβαίνει σπάνια.
Η σελίδα 6 λέγεται «Απόψεις», όχι τυχαία. Ακριβώς επειδή οι 4 αρθρογράφοι της είναι γνωστοί και καταξιωμένοι στο χώρο τους, έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν γι’ αυτά που θέλουν, χωρίς λογοκρισία. Κανείς δεν τους παραγγέλνει άρθρα, και στην περίπτωση ακόμη που ο Ξυδάκης ίσως προτείνει κάτι σε κάποιον, θα είναι περισσότερο σαν φιλική παραίνεση του τύπου «αυτό εσύ θα το έγραφες καλά», παρά παραγγελία -ειδικά από τους εκδότες του και ειδικά προς την Αμάντα που δεν κατεβαίνει, όπως είπα, στο Φάληρο σχεδόν ποτέ. Έγραψε αυτό που έγραψε με δική της πρωτοβουλία. Ίσως αφορμή να ήταν η ζήλεια, πικρία, όπως θέλετε πείτε το, για την «προαγωγή» της Κουρούνας. Το κείμενο δεν είναι καλό και αυτό είναι σαφές. Ανοίγει όμως έναν διάλογο και αυτό προφανώς είδε και ο Ξυδάκης και δεν της ζήτησε να το αλλάξει. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι τα κείμενα της Αμάντας τον τελευταίο καιρό είχαν γίνει λίγο βαρετά, ούτως ή άλλως. Όχι ότι αυτό παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Καθημερινή…
Η δημοσιογραφία ΔΕΝ εχθρεύεται τα blog…
Κάποιοι δημοσιογράφοι επικρίνουν τα blog.
Όπως κάποιοι blogger επικρίνουν τα Μ.Μ.Ε.
Θεμιτά και τα δύο.
Και καλό είναι να ωριμάσει σιγά σιγά η μπλογκόσφαιρα και να μην σηκώνεται επανάσταση κάθε φορά που ο Χ δημοσιογράφος εκφράζεται αρνητικά για τα blog.
Δεν μπορώ να διαβάσω όλα τα σχόλια.
Μια κουβέντα ακόμα μόνο ήθελα να πω, μα με πρόλαβε ο Αλλού Φαν Μαρξ, με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα.
Το ξαναλέω: Οι μπλόγκερ ασχολούμαστε υπερβολικά με το μπλόγκινγκ!)Ως θέμα συζήτησης εννοώ). Το θεωρώ δείγμα ότι έχουμε πάρει κάπως ψηλά τον αμανέ, για να μην πω ότι καβαλήσαμε το καλάμι. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η δική μας αυθαίρετη γενίκευση, που αναγορεύσαμε τα ατυχή και ελαφρώς ανίδεα σχόλια της κυρίας Μιχαλοπούλου, και κάποια επιφυλακτικά άρθρα ακόμα, σε επίθεση του τύπου εναντίον των ιστολόγων!
Όπως λέει κι ο Ροΐδης, ας ασχοληθούμε με τα κείμενά μας, και μ’ ό,τι θέλει ο καθένας να καταφέρει ιστολογώντας, κι ας αφήσουμε το χρόνο να δείξει τι θα προσφέρουμε στον πολιτισμό. Όχι ότι η συζήτηση που ονομάζεται μεταμπλόγκινγκ, ότι η θεωρητική ανάλυση του φαινομένου μπλόγκινγκ και της συμβολής του στην εξέλιξη της επικοινωνίας δεν έχει νόημα. Μα νομίζω πως το παρακάνουμε…
Σε συνέχεια των δύο τελευταίων σχολίων από τον πάντα εύστοχο Allu Fun Marx και τον ξεκάθαρο στην τοποθέτηση desiderius, μια πάρα πολύ απλή παρατήρηση:
Μου είπε η Μαρία, λίγο πριν κοιμηθεί: «βρε μωρό μου, μπήκα λίγο στο μπλογκ σου σήμερα, πήγα να σου κάνω ένα σχόλιο, αλλά είχα δουλειά και το άφησα για αργότερα. Μετά βαρέθηκα. Γενικά σας βαριέμαι λίγο. Τη βαριέμαι όλη αυτή τη διαδικασία.»
Άρα για όλους αυτούς που απλά βαριούνται να μας διαβάζουν -ακόμη κι αν λατρεύουν το διάβασμα- είτε επειδή ακόμη δεν έχουν εξοικειωθεί με το «μέσο», είτε επειδή είμαστε όντως βαρετοί, όλη αυτή η συζήτηση των 63 ως τώρα σχολίων είναι το απόλυτο χασμουρητό για το απόλυτο τίποτε. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου έκανε ένα μάλλον ατυχές σχόλιο πάνω σε ένα θέμα της μόδας που η ίδια όμως δεν κατέχει καθόλου και ο Νίκος Ζαχαριάδης μια χαβαλεδιάρικη τοποθέτηση που απλώς πήγαινε στα άκρα αυτό που είναι κοινώς παραδεκτό από οποιονδήποτε εκτός μπλογκόσφαιρας (δηλαδή, τους περισσότερους): Τα μπλογκ είναι είτε βαρετά, είτε νευρωτικά γι’ αυτούς που δεν ασχολούνται συστηματικά μαζί τους. Γι’ αυτούς που έχουν ακούσει κάτι, πήγαν να δουν τι είναι, δεν το πολυκατάλαβαν και το άφησαν. Επειδή αυτοί είναι η μεγάλη πλειονότητα του αναγνωστικού κοινού και των δύο δημοσιογραφων, τα κείμενά τους ήταν ουσιαστικά κείμενα υπό την έννοια ότι έλεγαν κάτι κατανοητό στο κοινό τους. Δυστυχώς, και τα δύο παρέλειπαν το πιο βασικό: ότι αν ασχοληθεί κανείς λίγο παραπάνω, και αναλόγως των περιστάσεων, θα ανακαλύψει χαρές που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Δεν νομίζω πάντως ότι αυτή η παράλειψη έγινε επίτηδες…
Η διαφορά Μπαρπα Μαθιέ είναι ότι οι μπλόγκερς απευθύνονται στους μπλόγκερς, δηλαδή σε μια κοινότητα ανθρώπων που ήδη βρίσκεται μέσα σε αυτό και κόβει τις βόλτες της από το ένα ποστ στο άλλο μαζεύοντας ρόγες και λέγοντας τη γνώμη τους επι παντός επιστητού. Είναι φυσικό να μας βαριέται ο κόσμος που είναι έξω από αυτό. Δεν πάμε να γίνουμε μπεστ σέλερ, ούτε να κάνουμε τις μεγαλύτερες απλωτές με πιασάρικα πράγματα ώστε να βάλουμε μέσα και την επιστήμη του μάρκετινγκ και τις σφυγομετρήσεις του κατα που τραβάει το κοινό να το λάβουμε υπόψη. Έλεος δηλαδή. Όποιος αισθάνεται ότι έχει κάτι να πει το λέει κι αυτή είναι η ομορφιά του πράγματος. Έτσι απλά. Και η κυρία αυτή η Μιχαλοπούλου αν είχε κάτι ενδιαφέρον να πει δεν θα ασχολιόταν με το θέμα τόσο επιπόλαια και επιφανειακά, ούτε θα φρόντιζε να θάψει κάτι που δεν καταλαβαίνει και ως εκ τούτου φοβάται. Χμ, προφανώς με τον ίδιο τρόπο θάβει και τον έρωτα. Είναι ηλίου φαεινότερο δηλαδή.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Σκέψου τα επιχειρήματα ή τις θέσεις κάποιου σαν έναν μισθοφόρο ιππότη με πανοπλία.
Ο αντίπαλός του, αντί να επιτεθεί στον ιππότη, κάθεται και φτιάχνει ένα ανθρωπάκι από άχυρο, επιτίθεται σ’ αυτό, το κάνει κομμάτια με άνεση, και μετά πανηγυρίζει για τη νίκη του.
Και, όλη αυτή την ώρα, ο ιππότης κάθεται και περιμένει ακόμη την επίθεση, η οποία δεν λαμβάνει χώρα ποτέ…
To κυριότερο πρόβλημα στην επιχειρηματολογία του άρθρου είναι ότι θέλει να αποδείξει τα αυτονόητα ότι οι bloggers δεν είναι επαναστάτες, απαξιώνοντας όμως συνολικά το μέσο. Ναι οι bloggers δεν είναι επαναστάτες, οι περισσότεροι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που φυσικό είναι να γράφουν και βαρετά πράγματα όπως κάνουν τόσα χρόνια στα lifestyle περιοδικά(καταστρέφοντας και εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα) κάθε είδους χαζές ξανθιές και χαζοί μελαχρινοί(τα χρώματα μαλλιών τυχαία) που την είχαν δει και κάποιοι.
Αλλά το μέσο και η δυνατότητα που δίνει σε όλους να εκφράζονται είναι επαναστατικό… Και όσοι δεν το βλέπουν εθελοτυφλούν απλά επειδή δεν τους συμφέρει…
[Και παραβλέπω και το γεγονός ότι έχω συναντήσει και λογοτεχνικά αριστουργήματα στα blogs που δεν θα τα συναντούσα σε κανένα βιβλίο ή εφημερίδα γιατί πέφτει λογοκρισία.]
Καλή ανάσταση στις καρδιές όλων…
@justanothergoneoff, ρώτησες
«Ερώτηση: σε ποιο δρόμο βρίσκεται τώρα η Artificial Intelligence; Γιατί με τόσα που βλέπουμε αυτό τον καιρό, διάγουμε την περίοδο της Artillery Intelligence (ελεύθερη απόδοση: πυροβολημένη νοημοσύνη).»
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι σε ραγδαία ανάπτυξη και ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή της στο νέο «Εννοιολογικό Ιστό» του άμεσου μέλλοντος. Εκεί, π.χ. όταν ψάχνεις τη λέξη «πάρτυ» και θέλεις να διασκεδάσεις, δεν θα παίρνεις στα αποτελέσματα της αναζήτησής σου… πολιτικούρες (με το πάρτυ σαν «κόμμα»). Μία απλή αναζήτηση τώρα, με τη φράση «semantic web» αποκαλύπτει τον κόσμο που έρχεται…
Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους, ώστε να περιορίσουμε τις παρενέργειες της Υπερφόρτωσης Πληροφορίας. Ενας απλός τρόπος είναι απλούστατα οι έξυπνες «εννοιολογικές» αναζητήσεις. Ενας άλλος τρόπος είναι ο σχηματισμός αυτόματων περιλήψεων, που δεν προορίζονται να διαβαστούν αυτές-καθ-εαυτές αλλά να προσανατολίσουν πάλι σωστότερα την αναλυτική αναζήτηση.
Επειδή κάθε ανθρώπινο κείμενο μπορεί να μεταφραστεί σε Λογική Πρώτου Βαθμού (μέσω π.χ. της γλώσσας προγραμματισμού Prolog) οι επιπτώσεις μιας ολοκληρωτικής απεικόνισης των διαλόγων μας σε Λογική πρώτου Βαθμού μπορεί να είναι τεράστιες. Ακόμη και όσα πιστεύουμε, εκείνα για τα οποία συχνά… τσακωνόμαστε, μπορεί να μετατραπούν σε άχρωμο λογικό κώδικα που μας αποστασιοποιεί αρκετά έτσι ώστε να αντιληφθούμε καλύτερα τις λογικές αντιφάσεις και τις επιπτώσεις των επιχειρημάτων μας. Αλλά και σαν ανθρώπινη παιδεία (που πρέπει να καθιερωθεί) η χρήση (και ο σεβασμός) της Λογικής οδηγεί αυτομάτως σε περισσότερο ορθολογισμό.
Τέλος, το μέλλον των ιστολογίων είναι να εξελιχθούν περισσότερο σε ακόμη πιο ευέλικτα εργαλεία έκφρασης και διαλόγου, π.χ. μέσω της χρήσης πολυεπίπεδων φόρουμ (μέσα σε κάθε blog) όπου μερικοί επιλεγμένοι συζητητές μιλάνε μεταξύ τους χωρίς παρεμβολές, και τα σχόλια γίνονται σε ένα «παράλληλο παράθυρο» όπου επιτρέπεται μεν ο διάλογος, αλλά δεν διαταρράσσει την αυτονομία του άλλου (κεντρικού) παραθύρου. Αυτό θα μοιάζει με μία δημόσια διάλεξη όπου μπορείς να παρακολουθήσεις όχι μόνο τους κύριους συζητητές αλλά και το… τι λέει το ευρύτερο κοινό για τη συζήτησή τους (μεταξύ του). Κάποια στιγμή τα δύο παράλληλα αυτά φόρουμ μπορεί να ενώνονται (η στιγμή των «ερωτήσεων» ή του «δώστε το λόγο στο κοινό»). Ομως δεν θα διαταρράσεται η κύρια συζήτηση, ούτε θα «πνίγεται» από τα πολλά σχόλια. (Αυτή η ίδέα μέχρι στιγμής είναι μόνο δική μου, αλλά δεν αποκλείεται να την σκέφτηκα ταυτόχρονα με… 1000 άλλους, ή να έχει ήδη υλοποιηθεί). Ετσι, σε γενικές γραμμές, μία θετική παρενέργεια του διαδικτυακού λόγου είναι η άρση της παλιάς μας αλαζονείας ότι… μόνο εμείς σκεφτόμαστε κάποια πράγματα. Απομένει να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές παρενέργειες των «φλογών» και της διχόνοιας, κλπ.
Κάποια στιγμή ο γραπτός τύπος ίσως λειτουργήσει σαν «τυπωμένο συμπλήρωμα του ηλεκτρονικού λόγου και διαλόγου», σαν να αναθέταμε σε κάποιον να τυπώσει στιγμιότυπα από το διαδίκτυο μαζί με σχόλια, για να κάνει πιό εύκολη/ευανάγνωστη την πρόσβαση…
Οπωσδήποτε όμως, ο κλασσικός γραπτός λόγος είναι απλό υποσύνολο του υπερκειμενικού και των πολυ-μέσων. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ο μόνος λόγος που δεν γίνεται αντιληπτό αυτό το πράγμα είναι η δύναμη της συνήθειας (π.χ. όσων είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν εφημερίδα και θεωρούν τις τυπωμένες στήλες της «πιο έγκυρες»). Συνήθεια είναι, θα περάσει…
Γ.Σ.
Δεν θα ψυχαναλύσω τους πολέμιους των blogs- υπάρχουν και επαγγελματίες να επιληφθούν του θέματος ..ας πληρώσουν να μάθουν τι πραγματικά τους ενοχλεί…
Η δική μου εμπειρία είναι άλλη και για να σας δώσω μιά εικόνα θα παραφράσω μιά γνωστή έκφραση..»γνώρισα την τηλεόραση/εφημερίδες και αγάπησα τα blogs..»
Δεν με αφορά – βαριά λέξη και ναι το αντιλαμβάνομαι – η γνώμη του κάθε πληρωμένου δημοσιογράφου …με αφορά απόλυτα όμως η γνώμη του κάθε συνειδητού πολίτη που έχει κάτι να πεί…που μπορεί και αρθρώνει λόγο και άποψη ευθαρσώς βιώνοντας παρόμοιες με μένα καταστάσεις και αντιμετωπίζοντας την καθημερινότητα του μέσα από μιά ικανή φιλοσοφία και στάση ζωής…
..δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν βλέπω τηλεόραση…δεν έχω την κατεστημένη ενημέρωση…ίσως χάνω πολλά ..κερδίζω όμως σε αυτοπροστασία…από τα παραποιημένα γεγονότα και την υπερανάλυση τους με μόνο σκοπό το γέμισμα του κενού τηλεοπτικού χρόνου ή του κειμένου των 1.οοο λέξεων πάση θυσία..
Μ’ αρέσει η διαδικτυακή πολυεπίπεδη ενημέρωση , η ανταλλαγή απόψεων (όπως τώρα καλή ώρα) και ενθουσιάζομαι στην ιδέα ενεργών «θεατών» και όχι παθητικών φερέφωνων …. και πραγματικά έχω συναντήσει πολλά ηλεκτρονικά κείμενα-διαμάντια και αναρωτιέμαι …που κρύβονταν όλοι αυτοί?
Αγαπητοί μου φίλοι
Είμαι στη Σαλαμίνα με σύνδεση στα 28.8kbs ταχύτητα (χοχοχοχ) κι έτσι είναι αδύνατο να σας απαντήσω απροβλημάτιστα αφού κάνω τον ΟΤΕ πλουσιότερο κατά εξάμηνο χρέωσης με pstn παρά μια ώρα οικιακό dsl – δοσουέλ.
Μόνο σάς εύχομαι εγώ ο άθεος, ο αγνωστικιστής και συμπαθών προς τις αρχαιοελληνικές («παγανιστικές» τάχα μου κομμουνίσταρε αρχιεπίσκοΤε) παραδόσεις, Καλό Πάσχα. Αλλά, δεν σας λέω πόση αυθεντική ελληνικούρα κρύβεται πίσω από το πάρτυ της Άνοιξης. Να τη βρείτε μόνοι σας, όχι στο γούγλη αλλά μέσα από τον εαυτό σας.
Πάνας ολέ!
ΥΓ Είμαι «ομοφυλόφιλος ναζί» εγώ;;;;;;;;; Ρε αναρθρίδιο ψευτοκομμμουνιστικό μαλακισμένο, κοίτα τα δικά σου χάλια πρώτα και μετά τράβα στον γκωλονακιώτη για να αυτοεπιβεβαιωθείς τι σούπερ ντούπερ γαμάουα «μπλογκέρισσα» είσαι. Νισάφι με τις σκατούλες σας πια. Ομοφυλόφιλος ναζί;;;;;;;; Εντελώς λάθος είδες τον Βισκόντι με το Λυκοφώς των Θεών. Εδώ δεν γελάνε μόνο και οι πέτρες, αλλά και οι ψυχές των δεινοσαύρων. Καραξεφτιλισμένες κουτσομπόλες και οι δυο σας. Κρίμα.
[Σας πείραξε η δημοτικότητά μου, ε; Ας μην κάνω κι εγώ κλατς… Πολλάαααα κλατς… Ζηλιάρες, εσείς είστε οι αυθεντικές κατσαρίδες]
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!
Λοιπόν λίγες ώρες πριν την Ανάσταση δύο κουβέντες.
α-Eγώ δεν ενοχλούμε καθόλου από το άρθρο της κυρίας Mιχαλοπούλου. Tι έγραψε η κ. Mιχαλοπούλου; Ότι υπάρχουν πολλά μπλογκς που δεν την αφορούν. Σωστό είναι αυτό. Kαι εμένα υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι που δεν με αφορούν.
β-‘Oπως έγραψε πολύ εύστοχα ένας φίλος, δεν μπορείς να κριθείς για κάτι που δεν υποσχέθηκες. Από εκεί και πέρα ο καθένας μας κρίνεται κάθε μέρα.
γ-Tα μπλογκς είναι μία μορφή επικοινωνίας η οποία δίνει πολλές δυνατότητες. Δεν αντικαθιστά, ούτε θα ‘πρεπε, ούτε θα μπορούσε την συντεταγμένη δημοσιογραφία. Όμως παρέχει μία ακόμα πηγή πληροφορίας, η οποία πολλές φορές μπορεί να είναι φορτισμένη από τις πεποιθήσεις του γράφοντος, αλλά πολύ λιγότερες υπηρετεί μια ατζέντα που του επιβάλλεται από κάπου. KΑI ΑΥTO EINΑI H ΠΡΩTH ΣHMΑNTIKH ΔIΑΦOΡΑ.
δ-Tα μπλογκς παρέχουν μια δυνατότητα συνομιλίας ανάμεσα σε χώρους που δεν συναντιούνται στην κοινωνία τόσο εύκολα. Eπίσης, ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι επιτρέπουν την συνεύρεση και συμφωνία για κοινή δράση.
Πάντως τα κλασσικά MME έχουν μία ανησυχία για το πώς να χειριστούν τα μπλογκς, και εδώ και στο εξωτερικό. Kατ’ εμέ αδίκως. Διότι υπάρχει ο χώρος και η ανάγκη και για τα δύο. Έχουμε να δούμε σπουδαία πράγματα φίλες και φίλοι. Tο πιστεύω πολύ αυτό.
KΑΛH ΑNΑΣTΑΣH σε όλους, όπως ο καθένας την νοιώθει.
Αστους να λένε, άστους να πουν, αυτοί δεν ξέρουν ν’αγαπούν.
Ο ποταμός δεν γυρίζει πίσω.
Χρόνια πολλά και happy blogging.
Μαίρη Ηστερ
Προς δυσπιστούντες: Αν όρος παρασιτική δημοκρατία σας εκφράζει, έχει καλώς. Εγώ έχω το δικαίωμα να μην με εκφράζει και να μην με αντιπροσωπεύει. Όπως και οι υπόλοιποι σχολιαστές.
Και στους ευχοθέτες, ανταποδίδω.
Αγαπητέ Μπάρμπα Μαθιέ, από μένα δεν χρειάζεται να ζητά κανείς συγγνώμη! Ακόμη και μια ατυχής ή υπερβολική έκφραση είναι αποδεκτή, αρκεί να είναι διατυπωμένη κόσμια, χωρίς ύβρεις ή χυδαιότητα…
Έχω ξεκαθαρίσει επίσης ότι αντιπαρατίθεμαι σε απόψεις κι όχι σε πρόσωπα. Τα πρόσωπα έχουν την ιστορία τους, έχουν την διαδρομή τους, που δεν ακυρώνεται ολοκληρωτικά επειδή εκφράσανε την μια ή την άλλη άποψη, που μπορεί εγώ να μη βρήκα σωστή και τεκμηριωμένη.
Ο κ. Ζαχαριάδης έχει κάνει μια διαδρομή στην δημοσιογραφία, η Κα Μιχαλοπούλου στην λογοτεχνία. Διατύπωσαν την κριτική τους για τα μπλογκς. Δεκτή – ίσως και να μας βοηθήσει κιόλας λίγο! Ομοίως, όμως. υποχρεούνται να δεχθούν και την δική μας κριτική για όσα έγραψαν. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Ίσως να τους βοηθήσει κι αυτούς να καταλήξουν σε μια θέση πιο ισορροπημένη έναντι των μπλογκς.
Ανταγωνισμός, λοιπόν, όχι… Συναγωνισμός ναι!
Πόλεμος ή σύρραξη όχι… Αλληλοκριτική ναι!
Ομφαλοσκόπηση επίσης όχι… Εξέταση του φαινομένου των μπλογκς ΚΑΙ από μέσα, από μας τους ίδιους, δηλαδή, ναι!
Κατά τα λοιπά, ο χώρος μας χωράει όλους και όλοι μπορούμε να επιβιώσουμε… Γιατί; Γιατί δεν γράφουμε (μόνο) για να μας διαβάζουν ή όσο μας διαβάζουν! Γράφουμε για μας πρωτ’ απ’ όλα, για να εκφρασθούμε και να εκτονωθούμε εμείς. Γράφουμε και με 2 ή 5 σχόλια και με 100.
🙂
Αληθεύει ότι η Αμάντα «έφυγε» από την Καθημερινή; Κάτι τέτοιο πήρε το αυτί μου…
@Ο μπαρμπα-Μαθιός: με το ΥΓ σαφώς αστειευόμουν. Πες πως ήταν απλά μια παράκρουση στην παράκρουση της Αμάντας. Οφείλω να πω όμως επειδή έχω περάσει από έντυπα ότι για χάρη της διαφήμισης ασκείται αυτολογοκρισία και προμοτάρισμα με το αζημίωτο. Επίσης θεωρώ ότι η ελεύθερη αρθρογραφία και η διατύπωση αυθεντικής άποψης στην Ελλάδα τείνει να πεθάνει.
Τοιχορύχε
Που το είδες/άκουσες ότι «έφυγε» η Αμάντα;
Μάλλον οι κακές γλώσσες την θέλουν απολυμένη. Περιμένω τις επόμενες «Αντιχήσεις» προσδοκώντας μια απάντηση.
Προστέθηκε στα λινκς και η εξαιρετική προσέγγιση του Άρη Δαβαράκη.
Πρέπει να πω ότι δε συμφωνώ με τον όλο πανικό. Κατά τη γνώμη μου η κοπέλα (Αμάντα Μιχαλοπούλου) εκφράζει πολύ φυσιολογικούς προβληματισμούς. ΟΚ μπορεί να της ξέφυγαν και 1-2 μαλακίες, και τι έγινε; Είναι αυτός λόγος να φάει έναν όχλο στη μάπα;
Εναλλακτικά διαβάστε το 1ο σχόλιο του Artois – Artois – Artois εδώ, με καλύπτει απόλυτα.
συλλογος δημοσιων υπαλληλων υπουργειου εργασιας πειραιως 40 10680 αθηνα
20/05/2007 ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΗΜ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ
ΠΑΙΔΕΙΑΣ μητροπολεως 15 10185 αθηνα
προς εισαγγελεα αρειου παγου κ σανιδα, προς εισαγγελεα ευρωπαικης ενωσης
προς πρωθυπουργο κ κ καραμανλη προς μμε ελλαδος και ευρωπαικης
ενωσης
συμμετεχοντες
κ τσουτσοπλιδης γεν γραμμ κοινοτικων πορων υπουργειο εργασιας
κ τριβιζας οικονομικο στελεχος σε οαεδ υπουργειο εργασιας
κ γιατσιος διοικητης της επαγγελματικης καταρτισης αε θυγατρικη
του οαεδ
κ τσαμαδιας γεν γραμ εκπαιδευσης ενηλικων υπουργειο παιδειας
κ δροσος γεν διευθυντης του ιδεκε υπουργειο παιδειας
κ τσαγιαννης επεαεκ
εκεπις ο προεδρος κυριος …….
κ μποτσαρης προεδρος οεεκ(δημοσια ιεκ και ιδωτικα)υπουργειο παιδειας
κ μαργαριτης αντιπροεδρος οεεκ δημοσιογραφος κολλητος τη κ γιαννακου
κ τσοτρας γεν γραμ κεντρικης μακεδονιας πρωην πρυτανης
πανεπιστημιο μακεδονιας.κ μπουρας κολλητος κ τσοτρα.
κ κιντζελε απο γεν διευθυνση απασχολησης ευρωπαικης επιτροπης
επισης συμμετεχουν και αλλα λουλουδια -λαμογια όπως
ιδιοκτητες των κεκ π.χ παπαθανασιου, κεκ τεχνοπολις. βροντος
κεκ εργομαθηση, σκρεκας κεκ κ.π.π, διευθυντες δημοσιων ιεκ οπως
κ σωτηρουδας κ στρουγγος ιεκ θεσσαλονικης 1, κ χατζηπαυλιδης ιεκ
ωραιοκαστρου οαεδ, και αρκετοι αλλοι σε δευτερο και τριτο ρολο.
το κυκλωμα αυτο ειναι συντονισμενο ετσι που μεθοδευει απο
την αρχη
προγραμματα με δισεκατομυρια κοινοτικα ευρο, σε
επιχειρισιακα προγραμματα εκπαιδευσης, απασχολησης, καταρτισης, τα
οποια κατωχυρωνει με φωτογραφιες εκει που θελει, μεριμνα
να εκτελεσθουν οπως οπως τα προγραμματα,
και στο τελος γινετε η εισπραξη των δισεκατομυριων
ευρο.συστημα ελεγχου το μονο συστημα ελεγχου που υπαρχει ειναι
αυτο απο της δηθεν διαχειριστικες αρχες, οπου ο γιαννης κερναει
ο γιαννης πινει. δηλαδη οι ιδιοι φορεις ειναι και ελεγχομενοι,
και ελεγκτες. δεν υπαρχει σκοπιμα ολοκληρωμενο πληροφοριακο συστημα
διαχειρισης και διοικησης ολων αυτων των προγραμματων και των
δισεκατομυριων. δεν υπαρχει μεχρι σημερα δημοσιοτητα και
διαφανεια για το που πηγαν τα χρηματα, τι εργο αποδοσης
εγινε, ποιος ωφεληθηκε τεκμηριωμενα, και ποσες πραγματικες
αμοιβες (μαυρα και ασπρα) ελαβε το καθε λαμογιο.
σημεια καταχρησης δημοσιου χρηματος. αυτην την στιγμη αρκετα
κεκ, ιεκ, ιδεκε, εχουν λαβει χρηματα απο τις αντιστοιχες
διαχειριστικες αρχες, με το πληρες αιτιολογικο για πληρωμες
εκπαιδευτων, εξοδα διαφορα (πλαστα –εικονικα τιμολογια) αλλα σε
αγαστη συνεργασια του κυκλωματος, δεν πληρωνουν σκοπιμα
εκπαιδευτες και εκπαιδευομενους,.συνηθως οι εκπαιδευτες λαμβανουν
50 -100 ευρο εναντι, και εχουν την υποσχεση απο το καθε
κεκ, ιεκ ιδεκε, οτι θα τους δωσουν και αλλες ωρες στο
μελλον.ειτε τα κεκ .ιεκ. ιδεκε, εκδιδουν επιταγες εικονικες και
πλαστες, οι οποιες φτανουν στα χερια των δικαιουχων, μετα
απο ενα με δυο ετη. υπαρχει μια καταστρατηγημενη απατη σε
σενενοηση με διαχειριστικες αρχες.
το κεκ , το ιεκ, το ιδεκε, προσκομιζει σε διαχειριστικες αρχες,
πλαστογραφημενες και εικονικες αποδειξεις πληρωμων, μαζι με
πληθος εικονικων και πλαστων τιμολογιων. επισης προσκομιζει και
καταστασεις εκτελεσης ωρολογιων προγραμματων, με υπογραφες
εκπαιδευτων –εκπαιδευομενων, οι οποιες ομως καταστασεις ειτε
ειναι πραγματικες , ειτε ειναι εικονικες και με πλαστες
υπογραφες. ο εκπαιδευτης και ο εκπαιδευομενος δεν εχουν την
δυνατοτητα να ελεγξουν εαν οι καταστασεις που προσκομιζει το
καθε κεκ.ιεκ. ιδεκε ειναι πραγματικες και αληθινες.(μεχρι σημερα
σκοπιμα δεν υπαρχει τετοιο συστημα ελεγχου) οι διαχειριστικες
αρχες, τα παραλαμβανουν και τα θεωρουν ως γνησια και
νομιμα, δεν ασκουν κανενα ελεγχο σκοπιμα(αφου το κυκλωμα και
η συμμορια ειναι συντονισμενη) πληρωνουν τα κεκ ,ιεκ, ιδεκε,
και με την σειρα τους τα κεκ.ιεκ. ιδεκε, εκδιδουν νεες
αποδειξεις πληρωμης προς τους εκπαιδευτες-εκπαιδευομενους
δικαιοχους, μετα απο δυο ετη, και πληρωνουν
τους δικαιουχους, μονο για τις πραγματικες ωρες, (εαν εφανιζουν
και ωρες που δηθεν εκανε ο συγκεκριμενος εκπαιδευτης απλως εισπρατουν
τα χρηματα για την τσεπη τους) και εαν φυσικα δεν
παρεμβαλεται ο εκβιασμος για νεες ωρες.
στην οικονομικη υπηρεσια του οαεδ υπαρχουν στοιχεια αυτης της
απατης και στρεβλης καταχρηση δημοσιου χρηματος, με πληρωμες σε
κεκ εργομαθηση βροντος, κεκ πυθαγορας κ καπλανιδου, κεκ παστερ,
οπου εμλεκεται μεσα και η επαγγελματικη καταρτιση αε με τον κ
γιατσιο, κολητο κ Σ τσιτουριδη και κ τσουτσοπλιδη. να γινει
δημοσιευσει ολων των εγγραφων πληρωμων, και εκει θα
διαπιστωθει η πλαστοτητα και εικονικοτητα απο οαεδ. ο κ
τριβιζας εχει βαλει αρκετες υπογραφες, καταχρησης δημοσιου
χρηματος.
με την ιδια ακριβως τακτικη εκτελειτε η καταχρηση
δημοσιου χρηματος στα δημοσια ιεκ. στο ιδεκε. στα κεε
κεντρα εκπαιδευση ενηλικων , σε αυτοτελη προγραμματα, ησιοδος,
ηρων . σχολεια δευτερης γενιας, του υπουργειου
παιδειας.παραδειγμα εκπαιδευτες κληθηκαν και εκτελεσαν προγραμμα
εκπαιδευσης χωρις προηγουμενα να εχουν υπογραψει συμββση
αναθεσης εργου.ο κυριος δροσος ιδεκε υπογραφει οπου θελει για
συμβασεις, και για οποιον θελει.
επισης πρεπει να τονισθει οτι στο ολο κυκλωμα και την
ομαλη λειτουργια του συμμετεχουν ως εκπαιδευτες δημοσιοι
υπαλληλοι- συγγενεις και κομματικα λαμογια τα οποια εχουν την
πολυτελεια να απουσιαζουν τα πρωινα απο την εργασια τους ,
και να πηγαινουν σε διαφορα κεκ, ιεκ, ιδεκε κεε, να βαζουν
υπογραφες, και φευγουν.
για τους πρωταγωνιστες της παραστασης θα πρεπει να γινει
δημοσιευση και δεσμευσει περιουσιων μεχρι και δεκατου βαθμου.
οι διαφοροι δηθεν κανονισμοι 1260, 1159. ευρωπαικης ενωσης και
ο νομος 2860/2000 ειναι μονο απλως για να υπαρχουν. κ
καταχρηση και διασπαθηση δημοσιου και κοινοτικου χρηματος ειναι
προτεραιοτητα μιας μεριδας διανοητικα καθυστερημενων, διοτι
εχουν αφησει τεκμηρια και αντρανταχτα στοιχεια .η κατασταση
συνεχιζετε με κρυφτουλι και με προσοχη.
αποτελεσματα της καταστασης αυτης. 1.ανεργια σε νεους επιστημονες
(εκπαιδευτες πρωτιμουνται ηδη δημοσιοι υπαλληλοι διοτι στο
εκεπις(εθνικο κεντρο πιστοποιησης) ενεταξαν ως εκπαιδευτες ολη
την σαβουρα και μιζερια του δημοσιου υπαλληλου.2.πλουτισμος
παρανομος και προκλητικος με καταχρηση δημοσιου χρηματος, με
ζημια για την οικονομια της χωρας.
τα χρηματα προοριζονται για πραγματικη εκπαιδευση
–καταρτιση, με τεκμηριωμενα αποτεσματα σε ανεργια και
καταπολεμηση αυτης. αντι να επιτευχθουν οι στοχοι αυτοι να να
υπαρξει αποτελεσμα, αντι αυτων
προεκυψαν βιλλες, καταθεσεις σε ελβετικες τραπεζες, διορισμοι με
αναξιοκρατια, και επισης προξενησαν μεγαλη ζημια στους
νεους πτυχιουχους ανεργους , που βλεπουν ολη αυτην την
κατασταση(ασχετοι εκπαιδευτες, εργαστηρια απαρχαιομενα, γνωστικα
αντικειμενα αοριστα-ακαταλαβιστικα, απουσια γνησιου λογισμικου
εκπαιδευσης-κλοπιμαιο , κλπ) και δεν εχουν καμμια εφεση και
κληση για να συμμετασχουν. επισης αντιλαμβανονται οι νεοι οτι
γινονται τα μαυρα προβατα, και κερδοσκοπουν πισω απο την
πλατης τους τα λαμογια και οι απατεωνες ενα απλο δειγμα.στο
ιεκ ωραιοκαστρου θες/νικης ως υποκαταστημα της επαγγελαμτικης
καταρτισης αε(ανωνυμος εταιρεια) λειτουργουν εργαστηρια υπολογιστων
με κλοπιμαιο λογισμικο, με παμπαλαιους υπολογιστες ενω εχουν
δηλωθει οτι αγορασθηκε λογισμικο, και καινουργη υπολογιστες, ο κ
χατζηπαυλιδης διαχειριζεται μετρητα ως υποκαταστημα της
ανωνυμου εταιρειας , ποσους υπαλληλους πληρωνει το υποκαταστημα
ποσους εμφανιζει στα βιβλια του, και ποια δημοσιοτητα
οικονομικων καταστασεων του υποκαταστηματος συμφωνα με τον κωδικα
βιβλιων στοιχειων, ποιες οι αμοιβες του κ χατζηπαυλιδη, και γιατι
δεν τηρουνται βιβλια και στοιχεια ως ανωνυμος εταιρεια.
ποιες δοσοληψιες της επαγγελματικης αε με οαεδ, που
δημοσιευονται. και γιατι η επαγγελματικη καταρτιση κανει
προσληψεις εκπαιδευτων, χωρις να εφαρμοζει την υπουργικη αποφαση
1. την υπ΄ αριθμ. 112281 (φεκ β΄1095/10.08.2006) κοινής απόφασης υπουργών
οικονομίας και οικονομικών και απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας,
τροποποίηση της υπ΄ αριθμ. 112392 (φεκ β΄1813/08.12.2004) κοινής
απόφασης υπουργών οικονομίας και οικονομικών και εργασίας και κοινωνικών
ασφαλίσεων, για το ενιαίο σύστημα διαχείρισης, αξιολόγησης,
παρακολούθησης και ελέγχου των ενεργειών επαγγελματικής κατάρτισης,
συγχρηματοδοτούμενων από το ε.κ.τ. στο πλαίσιο του γ’ κ.π.ς
(2000-2006), για όλα τα επιχειρησιακά προγράμματα που εμπεριέχουν δράσεις
κατάρτισης»
την υπ’ αριθμ. 113172 (φεκ β΄1593/17.11.2005)
την υπ’ αριθμ. 191479 ( φ.ε.κ 1550/τβ/15-10-2004 ) απόφαση του
υπουργού απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας «κριτήρια πρόσληψης
ωρομισθίου εκπαιδευτικού προσωπικού και καταρτιζομένων στα κέντρα
επαγγελματικής κατάρτισης της εταιρίας «επαγγελματική κατάρτιση α.ε»
οι μεχρι σημερα προσληψεις στην επαγγελματικη καταρτιση αε εγιναν
κατα παραβαση της ως ανω υπουργικης αποφασης, και ολες οι
προσληψεις ειναι παρανομες επιζημιες και καταχρηστικες, προκαλουν
ζημια διοτι δεν εχουν τα στοιχεια της αξιοκρατιας και νομιμοτητας
της υπουργικης αποφασης.με τον ιδιο παρανομο τροπο εγινε και η
επιλογη των εκπαιδευομενων.τα γαλαζια παιδια .
σε ολη την ελλαδα οσα προγραμματα εκτελει η επαγγελαμτικη καταρτιση
αε ειναι
παρανομα –καταχρηστικα-επιζημια-και μη αποδοτικα.γινονται για
συλλογη ψηφων
και ξεπλυμα μαυρου χρηματος κοινοτικου και δημοσιου χρηματος.
επαγγελματικη καταρτιση α.ε τατοιου 125 & λυρα 140 ν. κηφισια τ.κ 14564
τηλ. 210-62 45 300 fax 210-6245329 αρ.μ.α.ε.: 51878/01ατ/β/02/179. αφμ:
999844842 -δου φαεε αθηνων
Η ΕΠΑΓΓΕΛΑΜΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΑΕ ΕΚΤΕΛΕΙ ΤΟΣΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΟΠΟΥ
ΤΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΕΥΡΟ
ΕΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΙΔΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
, ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΕ ΜΕ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ.
ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΟΠΩΣ Κ
ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΙΔΗΣ ΣΤΟ ΙΕΚ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ, ΚΑΙ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΤΑ
ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΜΕ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ, ΜΙΖΕΡΙΑ, ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ
–ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ.
ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΩΣ Α.Ε ΟΠΩΣ ΕΧΟΥΝ
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ, ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ.ΤΟ ΚΑΘΕ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΩΜΕΝΟ ΚΑΙ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΩΜΕΝΟ ΕΚΤΕΛΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ, ΚΑΙ
ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΜΗΝ ΑΝΑΤΕΘΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΔΟΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΦΟΡΟΥΣ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΣΤΗΝ ΦΑΕ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ. ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΑΜΟΓΙΑ ΟΠΩΣ
ΤΣΙΓΑΡΙΔΑΣ, ΓΡΑΙΚΟΥ, ΧΑΡΙΣΟΥΔΗΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΤΙΣΕΙ ΒΙΛΛΕΣ
ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΑΕΔ, ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ.Η ΕΠΑΓΓΕΛΑΜΤΙΚΗ
ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΩΣ ΑΕ ΠΟΙΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΡΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ,
ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΜΙΣΘΟΔΟΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΑ ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ?
ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΣΤΟΝ ΟΑΕΔ -ΕΠΑΓΓΕΛΑΜΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΑΕ ΙΔΙΩΣ
ΣΕ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΠΟΥ ΟΙ ΣΥΜΟΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ
ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ.ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ.ΑΠΟΓΡΑΦΗ , ΕΛΕΓΧΟ.
ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΕΛΕΓΧΟΙ ΑΠΟ ΟΡΚΩΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΥΚΟΥΛΩΝΟΥΝ
ΤΑ ΚΛΟΠΙΜΑΙΑ.ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΟΡΚΩΤΟΙ ΠΟΣΑ ΠΗΡΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ?
Οσον αφορα τον ρολο ΤΟΥ ΕΚΕΠΙΣ ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΙΣΤοΠΟΙΗΣΗΣ
http://www.ekepis.gr ΔΙΔΕΙ ΑΔΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΚ
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΑΝ ΤΟ ΚΕΚ ΕΧΕΙ ΓΝΗΣΙΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ, ΕΑΝ
ΕΧΕΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ Η/Υ, ΕΑΝ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΧΕΙ
ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ, ΕΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΩΝ
ΚΕΚ Εχουν καθαρο ποινικο μητρωο , ΕΑΝ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ
ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΕΑΝ
ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΠΟΥ ΕΝΤΑΧΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ
ΕΧΟΥΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ , ΚΑΙ ΕΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ
ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΤΩΝ ΚΕΚ , ΓΙΑ ΤΟ ΕΑΝ ΤΟ ΚΕΚ ΚΑΝΕΙ
ΣΩΣΤΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ.ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟ ΟΛΟ ΚΥΚΛΩΜΑ -ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΣΤΗΜΕΝΗ ΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΤΟ ΕΚΕΠΙΣ ΠΑΙΖΕΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ
ΡΟΛΟ..ΟΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΣΤΗΝ
ΠΛΕΟΝΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΒΑΣΙΚΩΝ ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ.
ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟ ΟΛΟ ΚΥΚΛΩΜΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΑ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΝΕΕΣ
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ(ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ERP,CRM ΚΛΠ)ΤΟ ΟΛΟ ΚΥΚΛΩΜΑ
ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΕΤΕ ΣΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙ
ΙΣΩΣ ΣΚΟΠΙΜΑ.ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ .
Ιδιως το διδυμο τσουτσοπλιδης-γιατσιος εινια ο εγκεφαλος της
συμμοριας και κυκλωματος.περιουσιακα στοιχεια μεχρι και δακατου
βαθμου.επειδη ειμαστε πολύ καντα σε οσα γινονται , το θρασος
και την καλυψη που εχουν από υψηλα ισταμενους είναι
Και πρωτοφανες και προκλητικο, και μαφιοζικο.θα εχουμε
αναλυτικα στοιχεια σε δευτερη επικοινωνια.
Φιλικα καποιοι δημοσιοι υπαλληλοι που ακομη στηριζουν το
κρατος με το πατριωτισμο τους , και την αγαπη για την χωρα τους.
Αποτελουμε το 15% της συνολικης δημοσιουπαλληλικης καταστασης
στην ελλαδα, τηρωντας το συσνταγμα, που λεει ότι το συνταγμα και η
εφαρμογη του εναποκειτε στον πατριωτισμο των καθαρων ελληνων
ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΕ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΠΑΦΗ
Τι θα λέγατε παρακαλώ για ένα διάλειμμα στις Μικρές Κυκλάδες που λατρεύω?
http://www.smallcyclades.com Κ:)