*«Ολα είναι!» Ακόμη κι όταν καμουφλάρεται ως παρατεταμένη εφηβεία χαρωπού παιδοβούβαλου!
*«Ναι, αλλά οι τηλεθεατές επιβραβεύουν τη χυδαιότητα με τα μηχανάκια της AGB», μπορεί να αντιτείνει κάποιος. Λάθος! Ακόμη κι αν παραβλέψουμε όλες τις άλλες παραμέτρους (αξιοπιστία της AGB, συνολική μείωση της τηλεθέασης κ.λ.π.), δεν μετρήσαμε ποτέ σε βάθος, για να γνωρίζουμε τι ακριβώς επιβραβεύει το κοινό.
*Εχει γράψει ο Πάσχος Μανδραβέλης (στην «Απογευματινή») αναφερόμενος στα τηλεοπτικά πράγματα.
*Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και στα δικτυακά πράγματα. Η χυδαιότητα, ο ψευτοπαλικαρισμός, ο πατερναλισμός, η μαγκιά-κλανιά, η σπίλωση προσώπων, το «εγώ θα λέω ό,τι γουστάρω για όποιον γουστάρω και λογαριασμό δεν δίνω» μέσα από ένα δήθεν άνετο, δήθεν χαλαρό, δήθεν ροκ στιλάκι είναι συστατικά στοιχεία ενός στην ουσία ακροδεξιού προφίλ.
*Το προφίλ ενός cyber-Γκοτζαμάνη που «άμα λάχει» σου τραβάει και μια ροπαλιά από το τρίκυκλο-μπλογκάκι του και σε αφήνει ξερό στην άσφαλτο.
*Η χυδαιότητα που διογκώνεται, γίνεται παραληρηματική όσο ο άλλος δεν απαντά, δεν πρόκειται να απαντήσει, προσπερνά…
*Ο Μπούλης (bully) επιζητεί τον τσαμπουκά· εξοργίζεται όταν του γυρνάς την πλάτη, πράγμα όχι και τόσο σοφό διότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε μαχαιρώσει πισώπλατα…
*Βεβαίως υπάρχει και η χυδαιότητα-άποψη (που μόνο χυδαιότητα δεν είναι κι ας λένε): «Ποσώς με ενδιαφέρει αν λένε ότι τα ρούχα που σχεδιάζω είναι χυδαία. Εγώ λατρεύω τη χυδαιότητα. Η χυδαιότητα είναι ζωή, το καλό γούστο είναι θάνατος» είχε δηλώσει το 1967 σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα «The Guardian» η γνωστή ως «εφευρέτρια του μίνι» Μαίρη Κουάντ.
*Αυτή όμως αφορά τους δημιουργικούς ανθρώπους.
*Οχι τα παιδοβούβαλα…
*«Ημουν πάντα έτοιμη να φύγω. Είχα σπουδάσει τη φυγή, όπως είχα σπουδάσει τη χυδαιότητα… Εψαχνα τη χυδαιότητα και την έβρισκα. Φώλιαζε στα λόγια και τα συρτάρια, μαζί με τα σημάδια της προδοσίας. Η μόνη αξιοπρέπεια ήταν να γερνάς μόνος σου, ν’ ανακαλύπτεις τον κόσμο στο νερό, να ξυπνάς και να μη βλέπεις παρά το δικό σου πρόσωπο. Ολα τα πρόσωπα ήταν φορεία, ήταν τοπία που άλλαζαν καιρό …ήταν φορεία. Ετσι, ταξίδευα. Κι όταν δεν ταξίδευα, ταξίδευα. Οταν ρωτούσαν, έλεγα, να, έτσι έγιναν οι άνθρωποι μετά το ροκ ‘ν’ ρολ, έτσι έγιναν …φταίει που άκουσαν απαγορευμένους ήχους, φταίει που έπεσαν στο χάος για να το γεμίσουν» γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου.
*Και βέβαια ο χυδαίος διεκδικεί (αν και άφιλος) φιλίες…
*Στην πραγματικότητα αναζητά την αγέλη. Οταν είναι μόνος αισθάνεται ανασφάλεια. Μόλις την αποκτήσει, σπεύδει να πουλήσει νταβατζιλίκι.
*-Η αρχομανία είναι κι αυτή μια έκφανση της χυδαιότητάς του-
*Ιδέα δεν έχει πώς…
«Μόνο η μάχη φέρνει
ευτυχία στη γη
και για να γεννηθεί η φιλία
χρειάζεται η κάπνα του μπαρουτιού!
Κι οι φίλοι γίνονται μόνο σε τρεις περιπτώσεις:
Οταν είναι αδέρφια στη δυστυχία,
όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς,
όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στο θάνατο!»
Φρ. Νίτσε, Ευγένεια και Χυδαιότητα
*Και πώς την αντιμετωπίζεις αυτήν την (εντέλει ακροδεξιού τύπου) χυδαιότητα;
*(Αυτό είναι το τελευταίο ποστ ενός μπλόγκερ από τη Θεσσαλονίκη, του Anemos, που είναι και δημοσιογράφος σε εφημερίδα της συμπρωτεύουσας. Θίγει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που έχει γεννηθεί στη λεγόμενη μπλογκόσφαιρα και θα μεγαλώνει συνεχώς, όσο το ρίγος του καινοφανούς μέσου κάνει πολλούς να μην αναγνωρίζουν πάνω σε ορισμένους μπλόγκερς τη χυδαιότητα του τυπικού, αιώνιου Ελληνάρα. The same old story. Η αθλιότητα δεν είναι διαφορετική είτε τη γράφεις με το χέρι είτε τη χτυπάς στο λαπτοπάκι σου!)
Λαπούτα 