Μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες με αφορμή τις μπλογκοαραιώσεις και την αυτοκρατορία των ηλίθιων, πως μετά από ένα πενταήμερο στο δάσος και τη θάλασσα, οι μπετόβλακες μοιάζουν τοσοδούλικοι, τόσοι δα, μικρούληδες. Δεν φαίνονται. Ο [τάδε], ειδικά, αποκτά μια φωνή σαν ψύλλος που τραγουδά στο μπάνιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Χάιλυ Ρεκομέντεντ.
Χάιλυ Ρεκομέντεντ λοιπόν. Ακολουθώ την παραίνεσή του και βλέπω πια τα πράγματα από απόσταση. Οι μπετόβλακες στα μπλογκ, στην ενημέρωση, στην πολιτική, στην καθημερινότητα φαντάζουν τοσοδούληδες όσο και δούλοι της βλακείας τους. Τι να σχολιάσω πλέον στα καυτά πολλαπλά ζητήματα των ημερών. Τι έχει απομείνει από τον εξευτελισμό της καθημερινότητας που δεν παρατηρήθηκε και δεν έχει ειπωθεί. Αρχίζω να νιώθω σαν τον Ξέρξη που μαστιγώνει έναν ωκεανό βλακείας. Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Εσείς; Όχι, τον διαχειρίζονται Αυτοί. Οι μπετόβλακες. Οι πολιτικοί. Οι δημοσιογράφοι. Οι ψευτομπλόγκερς. Τα τσουτσέκια του σταρ σύστεμ.
Δεν παραιτούμαι όμως, απλά ζαλίστηκα. Κάνω μια στάση γιατί τώρα και οι ζέστες στραγγίζουν τις αντοχές. Ασχολούμαι με πιο δημιουργικά πράματα. Να διαβάζω. Να γράφω. Να ακούω. Να βλέπω. Να βγαίνω. Χάιλυ ρεκομέντεντ, όχι πίπες.
Πέτυχα σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση ένα άλμπουμ πέντε δίσκων με τον Πάρσιφαλ του Ρίχαρντ Βάγκνερ, στη χάιλυ ρεκομέντεντ εκτέλεση του Κάραγιαν για την DG. Έδωσα και τα τελευταία λεφτά που είχα για σήμερα να τον αποκτήσω γιατί είπαμε ότι μαζεύω βινύλια, το χόμπυ μου. Μια λίγο περίεργη θρησκευτική αλληγορία, που προέρχεται περισσότερο από τους μύθους του σκοτεινού Βορρά και την προσωπική φιλοσοφία του Βάγκνερ παρά από την χριστιανική παράδοση. Ο χαζός, ο αφελής, ο βλάκας Πάρσιφαλ, ο «αγνός», βρίσκεται ανάμεσα σε μια διαμάχη των Ιπποτών του Γκράαλ και του μάγου Κλίγκσορ. Δίπλα του η καταραμένη Κούντρυ, λάγνα αλλά και μοχθηρή, τυφλό όργανο του Κλίγκσορ αλλά λαχταράει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του. Μαζί θα δώσουν τη λύση μετά από μια ανεπιτυχή ερωτική συνεύρεση. Μαζί θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τη μέγγενη βαρύτατων συμβολισμών, συλλογικών ενοχών και ολοκληρωτικής καταπίεσης. Ο αγνός τρελός και η μάγισσα, απέναντι στο καθεστώς και στη διαφθορά, δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις εκτός από το να συμβαδίσουν με το σκοτεινό πνεύμα της εποχής. Και την μεταβάλλουν τελικά με το θράσος και την ηλιθιότητα μέχρι την τελική σκηνή της αποκάλυψης του Ιερού Δισκοπότηρου. Συμπρωταγωνιστεί βέβαια και η Λόγχη του Πεπρωμένου αλλά θα πάμε πολύ μακριά και θα μπλέξουμε με τις αλληγορίες και την έμμεση κριτική που ασκεί ο Βάγκνερ κατά της θρησκείας. Κάτι που δεν το παραδέχονται πολλοί, ο συνθέτης της Τετραλογίας δεν ήταν και κάνα υπόδειγμα θρήσκου και σεμνού ανθρώπου, έκανε πολλή παρέα με τον άθεο Νίτσε κι έγραφε στα νιάτα του πυρετικά αναρχικά κείμενα. Μετά ήρθε ο Χίτλερ που τον εξώκειλε, με τρομερές συνέπειες, στη ναζιστική ιδεολογία – δυστυχώς ο θορυβώδης αχός τους ταράζει ακόμα και σήμερα την ιστορική μνήμη, παρόλες τις φιλότιμες και ειλικρινείς προσπάθειες να αποκαθαρθεί το βαγκνερικό πνεύμα από τους αμαθείς κι αδέξιους μνησίκακους.
Υψηλές επιδόσεις υπάρχουν στις εκτελέσεις του Γκέοργκ Σόλτι, του Πιερ Μπουλέζ και η πρόσφατη του Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ αλλά η παρούσα ηχογράφηση του 1980 ξεχωρίζει για τον χαρακτηριστικό «εξαϋλωμένο» ήχο του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και τις ραφιναρισμένες φωνές των τραγουδιστών, προσδίδοντας στο όλο σύνολο την επιθυμητή μεταφυσική ατμόσφαιρα που υπαγορεύει η μουσική φιλοσοφία του Βάγκνερ.
Επειδή όμως η όπερα δεν ακούγεται αλλά βλέπεται, και επειδή δεν έχω όρεξη να κάνω mastering από το δίσκο στον υπολογιστή, παραθέτω πιο κάτω τρία ενδεικτικά βίντεο από το YouTube.
Ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ διευθύνει την πιο διάσημη σελίδα του Πάρσιφαλ στο φεστιβάλ του Bayreuth, το υπέροχο μυστικιστικό πρελούδιο της πρώτης πράξης.
Τρεις κορυφαίες φωνές βαγκνερικών διαστάσεων, ο Κουρτ Μολλ, ο Ζίγκφριντ Τζερουσάλεμ και η Βαλτράουντ Μάγιερ, κάτω από την καθοδήγηση του αντιπαθέστατου Τζέημς Ληβάιν στην Μετροπόλιταν, ερμηνεύουν ωραία τη δεύτερη διάσημη μουσική, τη Μαγγανεία της Μεγάλης Παρασκευής.
Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, με την καθοδήγηση του ικανού Βάλερι Γκεργκίεβ, θυμίζει λίγο Τσάρλτον Ήστον στο Ελ Σιντ σε μια δραματοποιημένη συντομευμένη εκδοχή των ενενήντα λεπτών από την ARTHAUS. Παρόλ’ αυτά, θα βάλω στο πρόγραμμα να πάρω την πρόσφατη έκδοση με τον ταλαντούχο αρχιμουσικό Christian Thielemann, συμπρωταγωνιστώντας με την πάντα εξαίρετη Βαλτράουντ Μάγιερ.
Μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες, με αφορμή τις αραιώσεις στις μπλογκοπαρουσίες μας και την αυτοκρατορία των ηλίθιων, πως μετά από ένα πενταήμερο στο δάσος και τη θάλασσα, οι μπετόβλακες μοιάζουν τοσοδούλικοι, τόσοι δα, μικρούληδες. Δεν φαίνονται. Ο [τάδε γνωστός μας], ειδικά, αποκτά μια φωνή σαν ψύλλος που τραγουδά στο μπάνιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Χάιλυ Ρεκομέντεντ.
Χάιλυ Ρεκομέντεντ λοιπόν. Ακολουθώ την παραίνεσή του και βλέπω πια τα πράγματα από απόσταση. Οι μπετόβλακες στα μπλογκ, την ενημέρωση, την πολιτική, την καθημερινότητα φαντάζουν τοσοδούληδες όσο και δούλοι της βλακείας τους. Τι να σχολιάσω πλέον στα καυτά πολλαπλά ζητήματα των ημερών. Τι έχει απομείνει από τον εξευτελισμό της καθημερινότητας που δεν παρατηρήθηκε και δεν έχει ειπωθεί. Αρχίζω να νιώθω σαν τον Ξέρξη που μαστιγώνει έναν ωκεανό βλακείας. Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Εσείς; Όχι, τον διαχειρίζονται Αυτοί. Οι μπετόβλακες. Οι πολιτικοί. Οι δημοσιογράφοι. Οι ψευτομπλόγκερς. Τα τσουτσέκια του σταρ σύστεμ.
Δεν παραιτούμαι όμως, απλά προς το παρόν ζαλίστηκα. Κάνω μια στάση γιατί τώρα και οι ζέστες στραγγίζουν τις αντοχές. Ασχολούμαι με πιο δημιουργικά πράματα. Να διαβάζω. Να γράφω. Να ακούω. Να βλέπω. Να βγαίνω. Χάιλυ ρεκομέντεντ, όχι πίπες.
Πέτυχα νωρίτερα σε πολύ καλή κατάσταση ένα άλμπουμ πέντε δίσκων με τον Πάρσιφαλ του Ρίχαρντ Βάγκνερ, στη χάιλυ ρεκομέντεντ εκτέλεση του Κάραγιαν για την DG. Έδωσα και τα τελευταία λεφτά που είχα για σήμερα να τον αποκτήσω, γιατί είπαμε ότι μαζεύω βινύλια, το χόμπυ μου. Μια λίγο περίεργη θρησκευτική αλληγορία, που προέρχεται περισσότερο από τους μύθους του σκοτεινού Βορρά και την προσωπική φιλοσοφία του Βάγκνερ παρά από την χριστιανική παράδοση. Ο χαζός, ο αφελής, ο βλάκας Πάρσιφαλ, ο «αγνός» αλλά και φονιάς κύκνων, βρίσκεται ανάμεσα σε μια διαμάχη των Ιπποτών του Γκράαλ και του μάγου Κλίγκσορ. Δίπλα του η καταραμένη Κούντρυ, λάγνα αλλά και μοχθηρή, τυφλό όργανο του Κλίγκσορ αλλά λαχταράει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του. Μαζί θα δώσουν τη λύση μετά από μια ανεπιτυχή ερωτική συνεύρεση. Χωρίς να το επιθυμούν να βρίσκονται μαζί αλλά αναγκασμένοι από τις συνθήκες, η ανάγκη να ελευθερωθούν θα τους κάνει να αποδράσουν από τη μέγγενη των βαρύτατων συμβολισμών, των συλλογικών ενοχών και της ολοκληρωτικής καταπίεσης. Ο αγνός ηλίθιος και η μάγισσα, απέναντι στο καθεστώς και στη διαφθορά, δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις εκτός από το να συμβαδίσουν με το σκοτεινό πνεύμα της εποχής. Και την μεταβάλλουν τελικά με το θράσος και την ηλιθιότητα μέχρι την τελική σκηνή της αποκάλυψης του Ιερού Δισκοπότηρου. Συμπρωταγωνιστεί βέβαια και η Λόγχη του Πεπρωμένου αλλά θα πάμε πολύ μακριά και θα μπλέξουμε με τις αλληγορίες και την έμμεση κριτική που ασκεί ο Βάγκνερ κατά της θρησκείας. Κάτι που δεν το παραδέχονται πολλοί, ο συνθέτης της Τετραλογίας δεν ήταν και κάνα υπόδειγμα θρήσκου και σεμνού ανθρώπου, έκανε πολλή παρέα με τον άθεο Νίτσε κι έγραφε στα νιάτα του πυρετώδη αναρχικά κείμενα. Μετά ήρθε ο Χίτλερ που τον εξώκειλε, με τρομερές συνέπειες, στη ναζιστική ιδεολογία – δυστυχώς ο θορυβώδης αχός τους ταράζει ακόμα και σήμερα την ιστορική μνήμη παρόλες τις φιλότιμες και ειλικρινείς προσπάθειες να αποκαθαρθεί το βαγκνερικό πνεύμα και από τους σημερινούς αμαθείς κι αδέξιους μνησίκακους, τους συνήθεις αυτοκράτορες της απέραντης ηλιθιότητας.
Υψηλές επιδόσεις υπάρχουν στις εκτελέσεις του Γκέοργκ Σόλτι, του Πιερ Μπουλέζ και η πρόσφατη του Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ αλλά η παρούσα ηχογράφηση του 1980 ξεχωρίζει για τον χαρακτηριστικό «εξαϋλωμένο» ήχο του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και τις ραφιναρισμένες φωνές των τραγουδιστών, προσδίδοντας στο όλο σύνολο την επιθυμητή μεταφυσική ατμόσφαιρα που υπαγορεύει η μουσική φιλοσοφία του Βάγκνερ.
Επειδή όμως η όπερα δεν ακούγεται αλλά βλέπεται, και επειδή δεν έχω όρεξη να κάνω mastering από το δίσκο στον υπολογιστή, παραθέτω πιο κάτω τρία ενδεικτικά βίντεο από το YouTube.
Ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ διευθύνει την πιο διάσημη σελίδα του Πάρσιφαλ στο φεστιβάλ του Bayreuth, το υπέροχο μυστικιστικό πρελούδιο της πρώτης πράξης.
[YT]7w17MamPY7A[/YT]
Τρεις κορυφαίες φωνές βαγκνερικών διαστάσεων, ο Κουρτ Μολλ, ο Ζίγκφριντ Τζερουσάλεμ και η Βαλτράουντ Μάγιερ, κάτω από την καθοδήγηση του αντιπαθέστατου Τζέημς Ληβάιν, στην Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης, ερμηνεύουν ωραία τη δεύτερη διάσημη μουσική της όπερας, τη Μαγγανεία της Μεγάλης Παρασκευής.
[YT]DwdYZWFrBBM[/YT]
Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, με την καθοδήγηση του ικανού Βάλερι Γκεργκίεβ, θυμίζει λίγο Τσάρλτον Ήστον στο Ελ Σιντ σε μια δραματοποιημένη συντομευμένη εκδοχή των ενενήντα λεπτών από την ARTHAUS. Παρόλ’ αυτά, θα βάλω στο πρόγραμμα να πάρω την πρόσφατη έκδοση με τον ταλαντούχο αρχιμουσικό Christian Thielemann, και που ο Ντομίνγκο συμπρωταγωνιστεί με την πάντα εξαίρετη Βαλτράουντ Μάγιερ.
[YT]ABd7kpsOFko[/YT]
.
.
πηγές εικόνων: Sara Krulwich/The New York Times, η ιδιωτική συλλογή μου LP
Λαπούτα 