Απάντηση στο antinews.gr

Έτσουξε η χτεσινή μου αναφορά στο antinews.gr, σε βαθμό που αφιερώθηκε ξεχωριστό ποστ για μένα όπου χρήζω διαφόρων σχημάτων καθοσιώσεως και σωφρονισμού, ειδικά από κάποιους φανατικούς σχολιαστές που μάλλον άλλα αντ’ άλλων κατάλαβαν. Ο FactorX παραίνεσε την Προεδρία της Δημοκρατίας να καλεί τα «ενημερωτικά blogs» για τσάι και συμπάθεια στις ετήσιες δεξιώσεις Αποκαταστάσεις Εθνικιστών Δημοκρατίας γιατί, λέει, συνδράμουν κι αυτά στην… προάσπιση της Δημοκρατίας. Τα ποιά; Τα «ενημερωτικά blogs» λέει, δηλαδή με άλλα λόγια εννοεί τα παραδημοσιογραφικά, κουτσομπολίστικα και εθνικιστικά. Αποκαλυπτική είναι η απάντηση που έδωσε σήμερα ο FactorX στο επίμαχο ποστ, σε μια αιτίαση ενός σχολιαστή περί χαμένου μέτρου, για το ποια είναι αυτά τα μπλογκ:

δεν μιλάμε μόνο για εμάς φίλε.Ξέρεις πόσους αναγνώστες έχουν όλα μαζί τα ενημερωτικά μπλογκς (press.gr. troktiko, antinews, kourdistos, i-press etx etc;)

Όπου «etc» εννοεί πλείστα και βορειοελλαδίτικα κυρίως blogs αμφιβόλου δημοκρατικής ευφροσύνης από τα οποία έχει αναπαράγει ουκ ολίγες φορές «ειδήσεις» και «απόψεις». Το antinews.gr ξεκίνησε τη λειτουργία του τονίζοντας την ιδεολογική συγγένεια με το περιοδικό ΑΝΤΙ αλλά στην πορεία κατέληξε ουσιαστικά φερέφωνο άλλων στρεβλών παραπολιτικών σχημάτων τύπου Nemecis, Ρήξη, Άρδην και Ρεσάλτο αμαυρώνοντας την πολιτική πορεία ενός μακρόβιου αριστερού περιοδικού εν είδει διαδικτυακής επικαρπίας.

Τρομάζει κανείς από την επίταση του εθνικισμού στο διαδίκτυο, αν αυτό έβγαζε πρωθυπουργό, ο αρχηγίσκος τους κόμματος του 3,80% θα είχε σίγουρα πολύ περισσότερες πιθανότητες. Το τραγικό είναι ότι η απέναντι πλευρά, ή καλύτερα μάλλον η φωνή της λογικής και του σκεπτικισμού είναι αναλογικά χαμηλότερης εμβέλειας από τις μαινάδες του νεοπουριτανισμού και της αιματολαγνείας. Η εξήγηση είναι απλή, ο εθνικισμός έχει πάντοτε σταθερές τάσεις με συχνές εξάρσεις επειδή είναι εύκολος, πιασάρικος, δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις και αντιμετωπίζει την εθνική κυριαρχία σαν τον τύπο που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και εποφθαλμιά το κτήμα του. Από την άλλη πλευρά, η παραγωγή σκέψης και κρίσης είναι συχνά επίπονη διαδικασία με αποτελέσματα που οδηγούν σε διαφορετικές μεταξύ τους ατραπούς χωρίς να διασφαλίζεται μια οριστική άποψη. Τί είναι λοιπόν πιο εύκολο από τα δύο;